Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart 2022 rok

in the sunlight, where you caught us

imię: Peter Izaak

nazwisko: Saliatus

data urodzenia: prawdopodobnie 03. 07. 2000

przynależność: farbowany Żyd, najpewniej szlama, pedał, ciura, włamywacz, były krukon, animus liber

patronus / bogin: - / ćma

różdżka: cis, włos z ogona jednorożca, 12 cali

Dzieciństwo spędził w jednym z liverpoolskich ośrodków adopcyjnych do którego później wracał w każde wakacje. Właściwie wraca cały czas, odwiedzając swoich starych wychowawców i pomagając im w opiece nad małymi dzieciakami. O swoim darze, jak zwykł mawiać o zdolnościach magicznych, dowiedział się od Hagrida. Dokładnie tydzień po swoich dziesiątych urodzinach. Szybciej nigdy nie zauważył u siebie, tak samo jak i pracownicy ośrodka, jakiś szczególnych zdolności – nigdy w złości, czy strachu nie wykazał żadnych uzdolnień nadnaturalnych. Ot, był po prostu niskim dzieciakiem z krzywym zgryzem i wadą wymowy. Nieco za spokojnym, nie potrafiącym złapać lepszego kontaktu z ludźmi, którzy byli skłonni go zaadoptować. Nie śmiejącym się z cudzych żartów, zakompleksionym Saliatusem – kapłanem boga Marsa, wiecznie obserwujących wszystko i wszystkich. Z małym porcelanowym kotem w kieszonce zielonych ogrodniczek.

Teraz dorósł, nie nosi już ogrodniczek.

Trudno było mu pozbyć się wrażenia, że nie pasuje do baśniowego Hogwartu. Trudno my było pozbyć się wrażenia, że nie pasuje wszędzie – poza swoim sierocińcem. W pierwszej klasie wciąż moczył się do łóżka i miał problemy z wyraźnym mówieniem. Nie potrafił latać na miotle i unosić pióra. Nie potrafił zrozumieć dlaczego jest w Ravenclawie. I płakał, bo wciąż był za niski. Ledwo zdał. Ale kiedy wrócił do swojego prawdziwego domu, był w nim najlepszy. To mu pomagało przetrwać, bo mimo tego, że w tym dziwacznym świecie w którym nie znają Internetu jest najgorszy, u siebie będzie kiedyś bardzo dobry. Nie ważne czy uczciwie, Peter był pewny że nędzne zdolności magiczne i tak pozwolą mu być  k i m ś.

Cudem zdał SUMy do owutemów nie podszedł w ogóle. Stwierdził, że nie będą mu nigdy potrzebne. I właściwie nie były, a przynajmniej nie są. 

Jedną nogą w świecie mugoli, gdzie utrzymuje się z pracy ogrodnika i drobnych kradzieży, drugą w świeci magii - chwytając się zwykle czegoś, co można po prostu nazwać dawaniem dupy. Znaczy mentalnie, pisze porady miłosne dla Czarownicy. Bawi go to.

Jak będzie wystarczająco dojrzały zrobi coś jeszcze, coś co sobie obiecał jeszcze w wieku dwunastu lat, kiedy to oberwał kasztanem w głowę od grubego, niemagicznego chłopca.

Stał się krwią z krwi własnych ojców, dotykając gwiazd o których istnieniu nie zdawali sobie sprawy. Przetrawił wszystkie wojny, wszystkie łzy i nieścisłości, które namaszczały jego czoło świętym olejem, spomiędzy ich własnych lędźwi. Och tak, utonął w milionach słów, które uwięzły w ich gardłach – zakrztusił się nimi. Dopełnił siebie samego, zataczając krąg wokół ogniska ich świętych prochów. Wypalił się, w końcu. Ostatecznie i już na zawsze.

[m. beard, enter shikari - gap in the fence. chętnam na wszystko, zwłaszcza że to mój pierwszy blog grupowy. jakby mam więc większe chęci. i większą potrzebę usprawiedliwiania się, bo karta pewnie nie taka jak trzeba. no, wybaczcie. ]