When life hands you lemons, just add vodka!

party hard, fuck harder!

Louis Maximilien Weasley

19 XI 2004

Na pewno kojarzysz mijanego na korytarzu chłopaka. To w końcu syn słynnych Fleur i Billa Weasley'ów, niegdysiejszych bohaterów bitwy o Hogwart. A konkretnie ich najmłodsze dziecko. Bo Louis ma przecież jeszcze dwie siostry, piękną Victorie i zadziorną Dominique. Sam co prawda nie wyróżnia się niczym specjalnym, swoją skromną osobą nie ma też wiele do zaoferowania. Na tle sióstr wypada słabo, by nie powiedzieć nudnie. Ot, kolejny grzeczny chłopiec, jakich pełno w murach zamku. Nie oceniaj książki po okładce, no ale o tym później. W każdym razie Louis po raz drugi rozpoczyna siódmą klasę, niezmiennie w czerwono - złotych barwach Domu Lwa. Podobno coś przeskrobał, podobno zadarł z profesorem eliksirów, sam raczej nie pochwali się, dlaczego zamiast iść na studia, ponownie uczy się tych samych pierdół.  Gryfon posługuje się dziesięciocalową różdżką, wykonaną z drewna wawrzynu, której rdzeń stanowi odłamek pazura nundu. Mimo początkowych trudności, chłopak potrafi wyczarować patronusa, który przyjmuje kształt nieszczególnie szlachetnego zająca. Zapytany o bogina, odpowie, że jego najgorszym koszmarem jest pusty kufel piwa. Jakoś niespecjalnie chce się tym chwalić, tak po prostu.  A, no i jeszcze należy do drużyny quiddicha, już trzeci sezon gra na pozycji pałkarza. 

Nie jest specem od robienia dobrego pierwszego wrażenia. Wręcz przeciwnie. Rzadko się odzywa, raczej woli stać z boku niż skupiać na sobie uwagę innych. Szara myszka z niego, jakoś mu tak zostało jeszcze z dzieciństwa. Przecież od zawsze świat kręcił się wokoło sióstr. Uwaga wszelakich cioć, wujków, babć skupiona była nieustannie na dwóch diablicach. No i jakoś tak etykietka grzecznego chłopca samoistnie się do niego przyczepiła. Nie żeby narzekał. Skądże, właściwie często zdarza mu się jechać na dobrej opinii. Nie ukrywajmy, znacznie łatwiej przeżyć na kacu szkolny dzień, gdy jest się lubianym przez nauczycieli. Nie żeby jakoś specjalnie o tę sympatię zabiegał. Weasley brzydzi się wszelakim lizodupstem. Po prostu należy do wąskiego grona osób, których ciężko nie polubić. W każdym razie wierzy w to całym serduszkiem. Od czasu do czasu oczywiście zdarza mu się zachowywać jak skończony dupek. Śmieje się z innych, oczywiście tak po przyjacielsku, dobrodusznie. Wymądrza w każdej możliwej kwestii, nawet jeśli nie ma o takowej bladego pojęcia. Ale chyba najbardziej irytujący potrafi być jego stosunek do otaczającego świata. Weasley zlewa wszystko z góry na dół. Naukę, rodzinę, przyjaciół. Mało rzeczy tak na prawdę go obchodzi, rzadko kiedy chce mu się cokolwiek zrobić. Zamiast uczyć się na zapowiedziany sprawdzian z eliksirów, woli iść na imprezę. Upić się. Upalić. No i wyrwać jakąś pannę, może kawalera. W każdym razie choć na chwilę, nawet na godzinkę, stracić nad sobą kontrolę, zapomnieć o problemach, dać się ponieść imprezie. Bo przecież to właśnie stanowi sens jego życia. Gryfon nie szuka drugiego dna, nie kłopocze sobie głowy zbędnymi rozmyśleniami. Znacznie milej i ciekawiej przecież jest spalić sobie skręta w zaciszu pokoju wspólnego. Ale koniecznie w towarzystwie, co to w końcu za frajda bawić się samemu? Louis jest zwierzakiem stadnym, lubi towarzystwo innych. Jeśli tylko mu się chce, potrafi być całkiem dobrym kompanem. 

Zły chłopiec z niego, mimo tak niewinnego wyglądu. No dobra, może nie do końca tak niewinnego. W końcu całkiem spory kawał chłopa z tego niepozornego aniołka. Do okrągłego wzrostu dwóch metrów brakuje mu dokładnie dwóch i trzech dziesiątych centymetra. Całkiem proporcjonalnie zbudowany, nie jest ani kościstym chucherkiem, ani przysadzistym mięśniakiem. Buzię ma całkiem ładną, co prawda bardziej uroczą, niż przystojną, ale cóż, trzeba z tym faktem jakoś żyć. Lekko skrzywiony nos podobno dodaje mu zawadiackości, a w brązowych oczach ponoć czają się iskierki inteligencji (choć jego siostry szczerze w to wątpią). Ma bzika na punkcie swoich włosów, nie cierpi tej słomianej strzechy, z jaką budzi się każdego dnia. Ogólnie to chyba wdał się w mamusię. Taa, cały taki piękny, na pewno zawdzięcza to jednej ósmej krwi wili. No w każdym razie o przynależności do szlachetnego rodu Weasley'ów świadczy tylko kilka piegów na samym czubku nieszczęsnego, krzywego nosa.

Właściwie to nie istnieje dla niego coś takiego, jak podział na tydzień szkolny i weekend. Louis po prostu codziennie robi to, co lubi, spełnia swoje zachcianki.. Jest nią na przykład poranny talerz jajecznicy przegryziony tostem grubo posmarowanym dżemem wiśniowym. I choć większość Gryfonów patrzy na to jego śniadanie z obrzydzeniem, ma to gdzieś. Tak samo jak pali pedalskie, mentolowe fajki. No i gustuje w podłych, tanich alkoholach. Wieczorami lubi szlajać się po podejrzanych miejscach, od kulturalnych Trzech Mioteł woli Świńskiego Łba. Czasem, gdy w ogóle nie chce mu się wychodzić z zamku, zamyka się w dormitorium i zdecydowanie zbyt głośno puszcza sobie mugolskiego rocka. Jest też szczęśliwym posiadaczem oszalałej płomykówki Kurkumy. W sumie jedyną świętością jest dla niego quiddich. Tylko w to durne latanie na miotle, miłość, którą zaszczepił mu w dzieciństwie ojciec, potrafi włożyć choć trochę serca. Regularnie przychodzi na treningi (co jest dla niego nie lada osiągnięciem), nawet słucha się kapitana. A po każdym wygranym meczu stawia drużynie flaszkę, trzeba przecież łączyć jakoś przyjemne z pożytecznym. 

[Pisałam tę kartę bardzo późno w nocy, pewnie widać. Lubię zaczynać, lubię długo, tylko średnio znam się na wymyślaniu powiązań]