Dreams. Always dreams with you. Never common sense.

...I can be your new addiction...

V I C T O I R E   A N T O I N E T T E   W E A S L E Y

Urodzona 2 maja 2000 roku w Tinworth
Uzdrowicielka zatrudniona jako pielęgniarka w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie
Patronus przybiera kształt irbisa, a bogin ognia.
Właścicielka dwunastocałowej różdżki wykonanej z winorośli, której rdzeniem jest włos centaura.
Czarownica czystej krwi.

P R Z E S Z Ł O Ś Ć

- Victoire, ostrożnie. - Słowa zasłyszane tak wiele razy nie posiadają zbyt wielkiej mocy. Jasna czuprynka niesfornych loków niby skinęła, niby potwierdziła, że rozpieszczona ulubienica płomiennowłosej rodziny słucha ukochanego wujka.
Skrzące się w ostrym, lipcowym słońcu łuski kuszą i nęcą. Na nic zakazy, na nic przestrogi. Szafirowe tęczówki błyszczą iście diabelskim błyskiem nie zwiastując niczego dobrego. Drobna rączka powoli wędruje w stronę złożonych skrzydeł wykorzystując chwilę nieuwagi.
Zrozpaczony pisk, płacz i pełen bólu krzyk. Oprócz wspomnień i paraliżującego lęku pozostanie jedynie długa blizna bieląca się na lewym nadgarstku.

Proroczymi okazały się słowa ciotki Muriel, która jeszcze przed jej narodzinami przepowiadała trudny żywot wyczekującym pierworodnej pociechy rodzicom. I właściwie chyba nigdy Victoire nie miała szansy stać się ucieleśnieniem marzeń matki o idealnej córeczce. Notorycznie zdzierane kolana, siniaki na nogach i stanowcza odmowa zakładania sukienek – zwłaszcza tych różowych – wcale nie miały okazać się ostatnim rozczarowaniem jakie spotkało Fleur. Powiadają, że Hogwart zatrząsł się w posadach gdy pierwszy raz w historii mury wiekowej szkoły przekroczyła Weasley'ówna nie wyróżniająca się ognistą czupryną włosów. Dumna pannica zasiliła szeregi odważnych Gryfonów, godnie zastępując terroryzujących za czasów szkolnych bliźniaków. Pogodziła się z porażką, niechętnie przyznając, iż nie udało jej pobić rekordu szlabanów, choć liczba skarg przypieczętowanych Hogwarckim stemplem oscylowała w pierwszej dziesiątce. Uparcie ignorowała istnienie niektórych przedmiotów, argumentując swoje postępowanie, jakoby do niczego nie miały jej się w przyszłości przydać, wiązała bowiem swą przyszłość pójściem w ślady ojca i zajmowaniu się łamaniem klątw. I żadne groźby ani prośby nie były w stanie zmienić jej zdania. Radykalna zmiana nadeszła niespodziewanie.

Na sumieniu miała wiele złamanych chłopięcych serc, jednak tylko jeden z nich sprawił iż obojętne na płeć przeciwną serduszko panny Weasley zabiło szybciej. Teddy Lupin niby nie pojawił się nagle, od najmłodszych lat znała wujka Harry'ego. A mimo to udało mu się wtargnąć w jej życie z buciorami i poukładać panujący w nim chaos w specyficzny sposób. O nie, wcale nie ustatkowała się przy jego boku, można by nawet rzec, iż było zupełnie inaczej. Wraz z nim niektóre plany musiały jednak ulec zmianie. Lepiej niż ktokolwiek wiedziała czym kończy się obcowanie z smokami. I choć mogła protestować, jej słowa najwyraźniej były równie skuteczne co groch odbijający się od ściany. Nie pozostawało jej wobec tego nic innego jak tylko osobiście zadbać o bezpieczeństwo ukochanego.

 Opuszczając mury Hogwartu cały misterny plan był już ułożony i gotowy by go zrealizować. Pierwszy punkt odhaczony, została wliczona w poczet studentów magomedycyny. Miłość kwitła, Victoire udało się odkryć niezwykłe umiejętności uzdrowicielskie posiadane dzięki krwi wil. Samotne wieczory spędzane nad książkami, gdy Teddy biegał gdzieś po Rumuni za tymi jaszczurami, skutkowały wyróżniającymi się wynikami na tle innych adeptów magii. Od najmłodszych lat przyzwyczajona do skupiania na sobie spojrzeń wszystkich wkoło nie potrafiła pogodzić się z nieobecnością ukochanego, który w jej mniemaniu powinien być przy niej niemal cały czas. Kolejne kłótnie pojawiające się wraz z bezpodstawnymi zarzutami powoli wyniszczały związek. Rozstanie któregoś wieczora stało się faktem. Następnego dnia spakowała walizki i wyprowadziła się do Francji, by tam dokończyć naukę. Rozglądając się za pierwszą pracą, skuszona propozycją namawiającego wujostwa, liczącego na posiadanie swojego szpiega w murach szkoły, donoszącego o wybrykach niesfornego kuzynostwa, zgłosiła swoją kandydaturę na świeżo zwolnioną posadę pielęgniarki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie.

T E M P E R A M E N T

Kobieta zmienną jest... W przypadku Victoire to powiedzenie zdaje się być aż nadto prawdziwe i to w najgorszym znaczeniu. Kapryśna, humorzasta i nieprzewidywalna. W jednej chwili naburmuszona ignoruje cały świat, by po chwili powrócić do uwielbianej przez siebie roli duszy towarzystwa. Lubi myśleć o sobie, że jest niezależna i nie potrzebuje nikogo. Niemal udało się jej przekonać samą siebie, że tak faktycznie jest. Nie potrafi jednak wytrzymać długo bez bliskich, nadających jej życiu sens. Osamotniona zdaje się być przygaszona, pozbawiona tego charakterystycznego błysku w okach. Rzadko zdarzają się chwilę gdy potrzebuje chwili wytchnienia od jakiegokolwiek towarzystwa, jednak wtedy skłonna jest odtrącić każdego nieproszonego gościa, nie przebierając przy tym w słowach, których panna z dobrego domu nie powinna nawet znać. Bezlitośnie szczera, dostrzega każdą wadę w rozmówcy, naturalnie je przy okazji wytykając, swoje przy tym nieustannie ignorując, zupełnie jakby ich w ogóle nie było. Momentami bywa odbierana jako bezczelna czy arogancka, choć przecież nie taki jest jej cel. Owszem, niczym prawdziwa Gryfonka nie pozwoli by ktokolwiek w jej obecności obrażał czy znęcał się nad kimś słabszym. Odwaga i duma niejednokrotnie skutkowały sytuacjami beznadziejnymi, z których właściwie nie wiadomo jak udało jej się wykaraskać bez większego uszczerbku na zdrowiu.

 Nie potrafi usiedzieć w miejscu, wręcz niespożyte pokłady energii zmuszają ją do nieustannego działania. Szybko znajduje sobie zainteresowania, choć przeważnie równie szybko okazuje się, iż był to jedynie słomiany zapał. Co prawda kilku pasjom udało się zachować, niestety lekcje szermierki czy też nauka hiszpańskiego musiały pogodzić się z odtrąceniem. Uwielbia to uczucie gdy adrenalina pulsuje jej w żyłach, przypominając o zagrożeniu wiążącym się z jej śmiałym poczynaniem. Nic więc dziwnego, że czasem niepotrzebnie ryzykuje, byle tylko znów zasmakować tego uzależniającego wrażenia błogości. Najlepiej nie wspominać o wszystkich postępkach dziewczyny, które z całą pewnością załamałyby babcię Molly, nieświadomą zachowania najstarszej wnuczki.

 Pomyślałby ktoś, iż to nieuznające żadnych zasad, niepokorne dziewczę wydoroślało po wydarzeniach z ostatnich miesięcy. Nic bardziej mylnego. Tak chyba jest jej po prostu łatwiej. Uśmiechać się niewinnie, próbując odwrócić tym samym uwagę od psotnego spojrzenia, nie zwiastującego nic dobrego. Niespodziewanie okazało się, że pracując w Hogwarcie otrzymała z tego tytułu dość sporo przywilejów o których nawet nie rozmyślała wcześniej. Wcześniej obowiązujące zakazy teraz zniknęły jak za dotknięciem magicznej różdżki. Dlaczego miałaby nie korzystać? Nikogo nie powinien dziwić fakt, iż szkolna pielęgniarka, która w teorii powinna dociekać, co jest przyczyną opatrywanych przez nią ran, niespecjalnie przejmuje się faktem czy powstały one w normalnych okolicznościach. Jeśli już spyta, to kierowana wrodzoną ciekawością, ewentualnie dlatego, iż planuje podpowiedzieć jak powinno się na przyszłość unikać podobnych wypadków. Powrót do ukochanej szkoły był jednym z jej marzeń. Wielokrotnie podczas studiów tęskniła za spędzonymi tu chwilami; nie raz zaznaczała, że były to najlepsze lata jej życia. Choć nie przyzna się do tego nikomu, zazdrości uczniom, i nawet jeśli raz jeszcze miałaby zmierzyć się z nawałem prac domowych i sprawdzianów, chętnie skorzystałaby z okazji stania się uczennicą po raz kolejny. Na jej barkach ciążą oczekiwania krewnych, chcących czym prędzej móc obserwować jak najstarsza z tego pokolenia Weasley'ów staje się młodą kobietą. Stara się dorosnąć, mimo iż coś w środku stanowczo protestuje odstawieniu w cień beztroski, a młodsze rodzeństwo i kuzynostwo wcale nie ułatwiają jej tego zadania. Obecnie ulokowana gdzieś pośrodku, nie posiadając nawet większej motywacji do skierowania się w którąkolwiek ze stron.

P R E Z E N C J A

Studiując linię żeńską jej krwi, w pewnym momencie napotkamy nietypową postać. Postać trwożącą męskie serca samą wzmianką o niej. Nic dziwnego, skoro urok wili odbiera zdrowe zmysły niemal każdemu mężczyźnie, mąci w umyśle i zajmuje każdą, nawet najbłahszą myśl. Uroda prababki Victorie przekazywana z pokolenia na pokolenie, kolejnej córce w linii, przetrwała niemalże niezmącona aż do najmłodszych przedstawicielek rodu. Spacerując spokojnym, nieśpiesznym krokiem w tłumie ludzi przykuwa wzrok, zdając się jaśnieć na ich tle. Ledwo dostrzegalna poświata otaczająca sylwetkę kobiety pojawia się przeważnie zupełnie niekontrolowana, bez jej wiedzy, gdyż tak naprawdę Victoire nigdy nie poświęciła odpowiednio dużo uwagi na opanowanie daru; nierzadko prowadziło to do wielu nieprzewidzianych zdarzeń. Nic więc dziwnego, że swą urodę wielokrotnie uważała za przekleństwo. Wydaje się być niezwykle delikatna, wręcz krucha. Zdawać by się mogło iż każdy gwałtowniejszy podmuch wiatru może porwać ją ze sobą. Szczupłe, smukłe ciało kryje się pod licznymi luźnymi sukienkami, które uparcie nosi jakby liczyła, iż dzięki temu przemknie niezauważona, nie zwracając niczyjej uwagi. Zabawne, iż pannica uwielbiająca znajdować się w centrum zainteresowania nie znosi być zauważaną jedynie dzięki walorom zewnętrznym. Zachwycająca kaskada jasnozłotych loków opadających łagodnymi falami aż do linii bioder Victoire uparcie spinana jest w luźne koki lub warkocze. Próby zapanowania nad upartymi, notorycznie wchodzącymi jej do oczu kosmykami porzuciła dawno temu, uznając swoją klęskę na tym polu. Malinowe, pełne ust skrywają rządek śnieżnobiałych, małych ząbków, często ukazywanych w promiennym uśmiechu. Niewinny anioł traci jednak bezpowrotnie swoją maskę w chwili, gdy ktokolwiek odszuka wzrokiem jej oczy skrywające całą prawdę o kapryśnej naturze dziewczyny. Ciemnoniebieskie, podobno zmieniające nieznacznie swą barwę zależnie od padającego światła, przypominają pochmurne niebo tuż przed burzą; otulone wachlarzem długich, zalotnie wywiniętych rzęs, zdradzają każdą myśl, pozwalają odkryć targające nią emocje. Drobny, zadarty nosek Victoire zdobi siedem maleńkich utrapień dziewczyny odziedziczonych po ojcu; piegi nabierają wyrazistości gdy tylko słońce wychyli się zza chmur, choć trochę przygrzewając i rzucając promienie na jej twarzyczkę. Nie wyróżnia się wzrostem, aczkolwiek jak sama przyznaje, nie wzgardziłaby kilkoma dodatkowymi centymetrami. Wnętrze jej dłoni niemal zawsze pokrywają wgłębienia po paznokciach, które bezwiednie wbija w skórę w chwilach zdenerwowania. Bezskutecznie próbuje walczyć z tym odruchem, ale wydaje się, że jej zabiegi spełzną na niczym, zupełnie jak w przypadku delikatnego przygryzania dolnej wargi gdy jest zamyślona.

________________

Tak, znamy się. Victoire zaistniała już na kilku blogach.
Cytat w tytule autorstwa Margaret Mitchell.
Wątki długie, powiązania skomplikowane.
Ostatnia aktualizacja 13.11.