Kurtyna w górę: Akira Noblefaire

Akira Noblefaire 

 Zodiakalny wodnik

Półkrwi Japończyk

Pełnokrwisty czarodziej

Klasa siódma

Stężenie krukoństwa – 100%

Bogin: mgła (?)

Patronus: pająk

Dwanaście cali drewna hebanowego,

włos demimoza

         

        „Nie ma we mnie nic szczególnego” – powtarza jak mantrę, uparcie wierząc w to, że kiedyś naprawdę zacznie tak myśleć o sobie. Bo jak na razie jest przekonany o swojej wyjątkowości odciskającej swe piętno począwszy od urody („Ach, jestem przystojny”), a skończywszy na charakterze („Boże, znam tylu cudownych ludzi, ale ja zdecydowanie przesadziłem!”).

Cóż, nie brzmi to zbyt obiecująco i wygląda tak, jakby był zwykłym próżniakiem zapatrzonym w siebie. I tak właśnie jest. Troszkę.

          Na pewno można go zaliczyć do osób, które przy pierwszym kontakcie nie wypadają zbyt dobrze. Później niewiele lepiej. Ale jednak jakiś progres jest. I w sumie w tym momencie można by zabawić się w psychologa i na upartego poszukać przyczyny tego stanu w dzieciństwie chłopaka. Ale tam nie znajdzie się nic, oprócz kochającej się rodzinki siadającej wspólnie przy kominku jesiennymi wieczorami. Jedyne, do czego można się przyczepić, to fakt, że Akira jest jedynakiem. Tylko co z tego, skoro nigdy nie był traktowany jako jedyny syn. Mieszkając z tłumem kuzynek w wielkim, ładnym domu na przedmieściach nie miał szans wkupić się w łaski matki czy ojca. („One były ładniejsze, niż ja sam.”). Cóż za niefart…

          Więc etap dzieciństwa należy porzucić i zagłębić się w jego wiek młodzieńczy. Czyli innymi słowy Hogwart, bo większość czasu spędza w tym zamku. I na co tu trafiamy? No, tu już mamy jakiś konkret. Bo kiedy Akira zaczął już trochę bardziej przypominać faceta, to zadrżało dla niego parę niewieścich serc.  No, może nie parę i nie tylko niewieścich, ale w każdym razie zadrżało. I to liczyło się najbardziej. Prawie tak samo, jak to, że był… i w sumie nawet jest najlepszym z uczniów. Oj tak, to kolejny powód, żeby mógł się rozpływać w zachwycie nad samym sobą, jednocześnie mając potworne wyrzuty sumienia, że to robi. 
        Tutaj należałoby przejść do dalszej analizy jego życia, żeby jakoś ugruntować zdobytą wiedzę na temat etapu młodzieńczego, ale niestety, a może stety wiek młodzieńczy dla Akiry się nie skończył. I w sumie, chyba nigdy się nie skończy – bowiem dla niego coś takiego jak dorosłość po prostu nie istnieje. Istnieje tylko wieczna młodość, albo prawie-wieczna młodość przerwana znienacka przez przyjaciółkę Śmierć, która zapobiegnie zmarszczkom, zmęczeniu i starczej zgorzkniałości. I wybraniu się po rozum do głowy poniekąd też, ale to odrębna kwestia, w którą nie będziemy się zagłębiać, bo i Akira nie ma w zwyczaju tego robić.

Czy więc zatem żyje sobie beztrosko nie przejmując się dniem wczorajszym, ani jutrzejszym? A właśnie, że nie. Bo oprócz tych wszystkich infantylnych cech nadmienionych wyżej, da się go określić jeszcze słowem „wrażliwy”. A na co wrażliwy? Na ludzką krzywdę (”biedni, nie są mną, muszę im pomóc!”), na piękno („o matko, w tym popołudniowym słońcu wyglądam lepiej, niż zwykle!”) i na parę innych rzeczy, których nie opłaca się uwzględniać, ani tym bardziej okraszać jednym ze zdań, które często wypowiada.

Krótko mówiąc, można odnieść wrażenie, że ma się przed sobą nieszkodliwego narcyza. Ale nie jest  ani nieszkodliwy, ani aż tak bardzo narcystyczny, jakby się mogło wydawać po przeczytaniu tego satyrycznego opisu. Bo przecież nikt nie miał wątpliwości, że to była najzwyklejsza w świecie satyra, tak samo kpiąca, jak i jego postawa wobec wszystkich i wszystkiego. To znaczy, ta, którą pozwala sobie zaprezentować, bo z prawdą… cóż, delikatnie ujmując… trochę się mija. A może "trochę" to eufemistyczne określenie?

[Karta nieco odświeżona. I tak mi się nie podoba, pewnie będę zmieniać milion razy. Znamy się z innych blogów. Obrazki z tumblr'a, przedstawiają No Min Woo.
Ach, jeszcze jedno. Mam przeglądarkę Chrome i u mnie wszystko wygląda poprawnie. Na przykład na takim Explorerze już nie.
Witam serdecznie, zapraszam do wątków.]