Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas.

Nie zapamiętuj imion. Są jak kolec na łodyżce róży- niby zupełnie nie ważny, a jednak kiedy już na niego trafisz krew leje się dłużej niż mógłbyś przypuszczać. Późnij zostaje tylko ból i wspomnienie ukłucia.

Nie przywiązuj się do ludzi. Odchodzą, zapominają, porzucają, krzywdzą. Świadomość przynależności do kogoś po jego stracie jest nie tyle uciążliwa i bolesna, co powodująca wściekłość. Niemożność swobodnego oddychania, jedzenia, czy śmiania zabija od wewnątrz bardzo powoli.

Nie kochaj. Miłość tylko szkodzi organizmowi. Przełamuje serce na pół, bawi się umysłem i niszczy wszelakie bariery jakie człowiek ustanowił wokół siebie.  Kruszy podstawy bezpieczeństwa. Sprawia, że człowiek staje się miękki i kiedy już odchodzi, a zawsze tak jest, pozostawia z niczym. Miseczka budyniu z szeroko otwartymi oczyma i ustami zaciśniętymi w wąską linię.

Nie mów nic. Słowa i czyny nie są ważne. Sam nie jesteś ważny. Wszystko, cały ten świat, wszystkie osoby obok nie są ważne. Już nie.

    Dawniej ludzie go znali i omijali przechodząc korytarzami. Czasem ze strachu, czasem sądząc, że brak kontaktów z kimś takim, będzie o wiele korzystniejszy dla samopoczucia, a innym razem zwyczajnie nie chcąc go znać. Byli też tacy, którzy uśmiechali się do niego, choć w odpowiedzi mogli liczyć jedynie na prychnięcie i krzywe wygięcie ust. Innym razem spotykał też tych, którzy mylili go z Nim.
    On jest pewnym rozdziałem, pierwszym i ostatnim. Alfą i omegą całego istnienia Atsu. Swego rodzaju motywatorem do życia, nauki, ukończenia szkoły i bycia kimś. Kim... Nie ważne.
    On już nie istnieje, tak jak ta część jego życia, która była spokojna. Teraz jest trochę stary, trochę zakurzony. Teraz jest sobą. Sam.

    Dzisiaj jest jakby lekko wyprany z uczuć, choć zupełnie inny niż ten, którego uczniowie zdążyli poznać. Opryskliwy, a i owszem, ale już nie rzuca sarkazmem na lewo i prawo. Ma głupi zwyczaj do wtrącania się w czyjeś życie prywatne jeżeli widzi, że ów ktoś robi sobie krzywdę. Jest stanowczo za puchoński jak na Ślizgona. Tak, przejmuje się innymi i co śmieszne, czasem się nawet uśmiechnie, przerażając co po niektórych. Ma też cechy krukońskie- nadmierne zainteresowanie książkami, spryt, podchodzący również pod ten czysto ślizgoński, czy dziwnie wysoki poziom wiedzy jak na człowieka, który olał całkowicie ponad rok nauki i spóźnił się na obecny. I tak, jest inteligentny. Cholernie. Ku przerażeniu współdomowników ma coś z Gryfona. Nie chodzi tu o sławne gryfońskie męstwo, ale o połączenie głupoty i odwagi- najpierw zrobi, później pomyśli.

    Uśmiecha się gdy musi i odpowiada zapytany. Nie robi nic, byś go lepiej poznał, nie wspomina, nie ucieka wzrokiem gdy wspominasz o Ascottcie. Nie ucieka.
    Więc czemu Slytherin? Twierdzi, że Tiara nie miała innego pomysłu i na złość bliźniętom wrzuciła go do przeciwnego domu, co by mogli pokazać między domową możliwość porozumienia się. Oczywiście nie za wiele z tego wyszło. Prócz tego jest dość mściwy, zaradny i po trupach dąży do celu. Nawet po własnych.

    Wspominało się gdzieś tam, że nie miał łatwego dzieciństwa. Możliwe, że dlatego iż od najwcześniejszych lat jego cztery ściany stanowił tokijski dom dziecka, a może przez to, że jego mama nie była do końca człowiekiem. Magiczny świat ma stanowczo zbyt wiele tajemnic, których po dziś dzień nie zbadano i człowiek nie powinien ich nawet ruszać, chociażby patykiem. Jedną z nich jest właśnie rodowód tego właśnie Ślizgona. Ojciec nie znany, tak dla ścisłości.

    Później wcale nie było lepiej, ale co poradzić? W Hogwarcie wyrzucił z pamięci zło lat poprzednich i przestał zwracać uwagi na pamiątkę, która pozostała mu po starszym roczniku, jaką zostawili mu na piersi. Wykonane magicznie blizny głoszą światu „Potwór”, uchylając rąbek tajemnicy.

    Dziś prócz tych słów ma na sobie jeszcze kilkadziesiąt innych. Od „Przepraszam” przez „Żałuję”, „Odnajdę”, „Wciąż szukam” do „ Dziękuję” każde zapisane za pomocą kanji. Plecy zaś zdobi mu wspaniała sutra serca. Postarał się również o kilka kolczyków, każdy z jakimś historycznym znaczeniem, o którym większość ludzi bawiących się w piercing nie miało nawet pojęcia.

    Niski, jak to Azjata, ciemnowłosy, żółtooki. Nic w nim specjalnego, można by rzec, ginie w tłumie, gdy się go nie pilnuje i znika gdy się go szuka. A jednak człowiek ma ochotę patrzeć. Albo słuchać, gdy już zagra na gitarze, a robi to niezwykle rzadko. Szczupły, lekko umięśniony, co zadziwia ludzi, którzy mieli styczność z jego siłą. To taka mała spuścizna po mamusi będącej bakaneko, japońskiego demona-złodzieja ciał. Wanna more?

     Ma dość niezdrowe zamiłowanie do przydużych jaskrawych koszulek, które ma na sobie ilekroć przepisowy mundurek wala się po dormitorium. Do tego dołączają trampki, artystycznie pozapisywane rzecz jasna i postrzępiony kapelusik zupełnie nie pasujący do ogółu. Nikt nigdy nie mówił, że z jego głową jest wszystko w porządku, prawda?

     Jego różdżka to solidny kawałek aghatisu, drewna z którego produkowane są gitary, w których to się chłopak kocha i na których grać potrafi. Rdzeniem zaś jest wąs z prawdziwej wersji bakaneko, całkiem możliwe, że jego matki.. Cały patyczek jest raczej giętki, ale nie uległy i liczy sobie dziewięć i pięć dziewiątych cala. Jest również doskonały do zaklęć wspomagających warzelnictwo, co jest jak znalazł dla tego człowieka. W klasie OWTMów kontynuuje naukę Eliksirów, Transmutacji, Zielarstwa, Zaklęć jak i Obrony przed Czarną Magią. Z własnej głupoty stwierdził też, że Starożytne Runy się przydadzą. Do czego? Nie wiadomo. W przyszłości ma zamiar wykorzystać kilka znajomości i skończyć mugolski  uniwersytet medyczny, później zrobić to samo w świecie magii. Znając jego uda mu się to na wyrost.

    Nigdy nie sprawdzał jaki jest jego bogin i Patronus. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że w obecnych czasach będzie się musiał nauczyć tego drugiego, ale nie jest pewien czy wyjdzie mu coś takiego... Chwilowo brak mu dobrych myśli, wspomnienia nie wystarczą. O swój największy strach podejrzewa scenę sprzed kilku miesięcy- duszący się brat na podłodze w czarno-białą szachownicę w ich małej kuchni. Sądzi, że ten koszmar będzie go już do końca życia.

    Jako pupila ma pięcioletnią aerojaszczurką, którą odziedziczył po bracie. Fioletowo-różowe łuski zwierzaka drażnią jego oczy, ale ma sentyment do Villie i nic tego nie zmieni. Ta dwójka nie ma innego wyboru niż być na siebie skazanym.

O kim więc cała ta mowa?

O Atsu- człowieku, który dawniej mroził ludzi jednym spojrzeniem.

O Atsu Kurou Vernie- osobie zbyt zmieniającej się by móc go ująć w ramach jednego domu, nieprzestrzegającym zasad i upomnień, nie odrabiającym szlabanów.

O Atsugim Kurou Vernie- młodzieńcu, który już dawno pogubił skrawki samego siebie i jakoś nieprędko je odnajdzie.

Atsugi Kurou Vern
ur 14 grudnia 2005

Obecnie

Stara się odnaleźć.

Nie chodzi tu o poszukiwania tego Atsu, którym był dawniej. Nie, chodzi o tego Atsu, którym mógłby być, gdyby życie potoczyło się inaczej.

Formułuje album.

Zbiera zlepki wspomnień i próbuje je wkomponować w sobie znaną melodię.

Twierdzi, że nie kocha.

Że nie potrafi kochać. Wszyscy, których kochał, odeszli.

Jest nieszczęśliwym posiadaczem colta.

Obiecał sobie, że jeśli jeszcze raz dopuści do siebie miłość, strzeli sobie w łeb.

[Bry wieczór.
Niektórzy mogą przeczytać i stwierdzić " WTF?! jeszcze się jej nie znudziło?" Otóż nie, nie znudziło się. Atsugi jest moim numerem jeden. Uwielbiam tą postać- możliwe, że dlatego, iż przypomina mi o Kubie, autorze Ascotta, a może dlatego, że przeżywa wszystko ze mną. Kiedy mi się pieprzyło w życiu, jemu również. Kiedy umarł mu brat, mnie zmarł najlepszy przyjaciel pod słońcem. Atsugi jest częścią mnie i chyba już tak zostanie.

Karta... Cóż... To dwie, może trzy dawne karty Atsu i trochę czegoś nowego.
Buźki użyczył śliczny Soohyun Shin. Albo odwrotnie... Nie pamiętam chronologii znaków koreańskich... :D

Wątki preferuję jak zawsze dłuższe, z sensem i tym czymś. I zapewne zniknę, to normalne, ale cóż... Życie realne też ma swoje prawa. W weekendy w ciągu dnia mnie nie ma- szkoła. Tak, siedzę w tej wspaniałej instytucji najczęściej od rana do późnego wieczora, ale nie narzekam. Jestem taka, jaka jestem i, jak widać, rozpisuję się niepotrzebnie :D]