Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Claire Summers
16 lat

Ur. 16.02.2006r.

Gryfonka, VI rok

Boi się swoich rodziców

Chroni ją wiewiórka
Metamorfomag

Uznana przez samą siebie za sierotę

Wiesz, patrzę na ciebie i z przykrością muszę stwierdzić, że widzę jakieś dziecko, którego zdrowie psychiczne pozostawia wiele do życzenia, którego rodzina to margines społeczny, a twarz i całe ciało to ogólnie chyba jakaś pomyłka. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że sobie ze mnie robisz jaja, bo to przecież jakaś maska czy insze gówno. I choć sobie to wmawiam, ty robisz to samo, obie dobrze wiemy, że niezły z ciebie przychlast i nikt nic na to nie poradzi, bo się nie da kogoś aż tak wyprostować. Chociaż, patrząc na to z innej strony, mam wyjebane na to, co się tutaj dzieje. Siedzisz, ja też siedzę, obserwujemy się nawzajem, pijemy jakąś jebaną lurę, którą bliżej nieokreślony kretyn nazwał kawą i tak nam mija te sześćdziesiąt minut nudy, jakiegoś czyszczenia foteli, mózgów czy bazgrania ołówkiem po kartce, która i tak nie nadaje się do użytku, bo jakaś taka wyrwana z pierwszego lepszego zeszytu i zamazana popularnymi wśród młodzieży, kolokwialnie rzecz ujmując, kutasami. Jeśli o mnie chodzi, to też jest mi obojętne, zresztą jak wszystko, co związane z tym pomieszczeniem, tobą, twoim życiem i wyjebanymi koteczkami, przeruchanymi przez jakiegoś zoofila, którego śmiało można nazwać ojcem. Co ciekawsze, on cię spłodził. Zabawne, nie? Haha, ja tam się uśmiałam.

Wysmarkane z dupy gówno, oto co ja widzę. Czuję się jak jedna z tych pseudo - straumatyzowanych nastolatek, które gapią się na całe te zepsute społeczeństwo, udające, że go to nie rusza. Takie to wszystko amoralne, bo przecież moralność dzisiaj się wydaje takim czymś, co niby trzeba tępić, bo to nie przystoi jakiejś lasce chodzić po korytarzu i z siebie czynić grzecznego dziewczęcia, co to się uczy, nie puszcza po kątach, a wręcz dziewicą jest, nie ćpa, nie pali, nie pije, nie chodzi do jakichś wyjebanych w kosmos psychiatrów, którzy i tak nic nie czynią, żeby ją wyleczyć, bo najważniejsza kasa i nic więcej. W tajemnicy ci powiem, że na to pluję. Nie jestem którąś z tych umoralnionych dziewczątek, bo za dużo widziałam. Nie to, żeby coś, ale świętości nie ma. A kto w nią wierzy, jest zwykłym kretynem, tudzież jakimś czadowym, ślepym masochistą. Osobiście kręci mnie sadyzm, takie sobie nic. Krzyki, krew, jakieś rany. A to wszystko sprawia, że mam ochotę zmienić się w jednego z tych potworów, co to łażą sobie po ulicy i straszą niewinne dzieci. Jebane koteczki, bo trzeba się przecież zaspokoić, a że żona nie kręci, to się idzie do chłopczyka, zdejmuje się dolną część, bądź co bądź, wcale nie takich poszarpanych, obszczanych, zarzyganych ciuchów i się pcha ile wejdzie. Bo kogo to rusza? Że niby mnie? Ja mam na to wyjebane, nie lubię dzieci, wolę pedofilów, póki się do mnie nie zaczynają dobierać, jako że bez tapety na mordzie wyglądam jak dziesięciolatek. Ale kogo to, tak z drugiej strony? Chce się seksu, to się go ma i tyle. Właściwie wszystko można dostać, jeśli się tego cholernie pragnie, nikt przecież nie zabroni. Kraść można, zabijać też. Na co komu myśleć o tym, że jakaś rodzina będzie płakać na pogrzebie? No kurwa, na nic. Tylko wyrzuty sumienia się potem ma, a one też nie są jakoś szczególnie potrzebne do tej pojebanej, z dupy wziętej egzystencji.

Jakiś psychiczny bełkot, ale nie wolno tego obrażać, bo to przecież z dupy wzięta literatura, ciekawa z dodatku, jakaś taka niespotykana i dziwnie nowoczesna. Ja bym to nazwała gównem, ale się nie znam, bo co ja tam wiem? Patrząc z twojej perspektywy, to naprawdę coś wielkiego, bo twoje życie jest pełne takich rzygów, grubych palców, parówek i motorniczych, że nic, tylko siedzieć i płakać. Osobiście się załamałam, gdy tylko spojrzałam w twoje papiery, a poprzedni psychoterapeuta mi oznajmił, że kiedyś chciałaś być wampirem i piłaś krew swojej byłej dziewczyny ze szklanki, a potem cieszyłaś się jak kretynka. To jakaś totalna paranoja, głupota nad głupotami. To nie są żadne Pamiętniki Wampirów ani jakiś Zmierzch. Lepiej by to wyglądało w American Horror Story. Zawsze chciałam mieszkać w nawiedzonym szpitalu psychiatrycznym, naprawdę. Widzę tego trupa z wyłażącymi mu z ust muchami i zaczynam się szaleńczo śmiać, bo przecież to takie zabawne. Gdybym miała takiego nieboszczyka, pewnie urządziłabym mu pogrzeb w ogródku, zakopując go razem ze zwłokami chomika Teofila, żeby się nie czuł samotny i nie dał zjeść tym jebanym koteczkom w psim niebie.

Leżąc na sali operacyjnej, powoli zamykam oczy i staram się sobie wmówić, że jednak ten facet, który zwie się lekarzem, nie wytnie mi macicy, nie wywlecze mi bebechów na prawe ramię, nie podwinie tej szpitalnej koszuli i nie uczyni z siebie kopii Kuby Rozpruwacza. Wiem, że z chęcią zostawiłby mnie w ciemnym zaułku i zgwałcił wypatroszone zwłoki, bo gdyby choć w jednej setnej nie był nekrofilem, to by nie poszedł na medycynę, ale równie dobrze wiem, że tego nie zrobi, bo boi się jakiejś wyjebanej w chuj zemsty, która z pewnością miałaby miejsce. Patrząc na to z punktu widzenia osoby trzeciej, muszę przyznać, że wierzę w duchy, życie pozagrobowe i reinkarnację, bo inaczej nie byłoby tego całego deja vu. I jeszcze muszę dodać, że wyglądam na bardziej popierdoloną niż ten pasztet, który topi się w jakimś gównie razem z tymi rzygami, parówkami i innym zepsutym mięsem. Pomijając fakt, że ów zepsute mięso pochodzi z martwego ciała poprzedniego psychoterapeuty, który wprost stwierdził, że ma do czynienia z jedną, pierdoloną schizofrenią w stopniu zaawansowanym. Bo przecież cały ten fajny świat, te kolorowe kredki, ten rzygający tęczą jednorożec, to wszystko nigdy nie istniało.

A w czyjej było głowie? Przecież i tak jestem tobą. I obie wiemy, że mamy to w dupie.

Kochane z ciebie dziecko, Claire. Naprawdę.

Z ostatniej chwili -  W razie, gdyby ktoś okazał się masochistą i chciałby wątek, zaciążyła i ryczy, bo jeden i drugi tatuś mają wyjebane. 

[A autorka ma wyjebane na Claire. Pewnie jej się odmieni, ale skoro wszystko tak wygląda...
 Trolololo, baj, chuje <3]