Spadam, jakby nie było całego świata - jak by nie było nawet mnie.

„Nigdy nie zapominaj o tym, kim jesteś, bo świat na pewno o tym nie zapomni.

Uczyń z tego swoją siłę, a wtedy przestanie to być twoim słabym punktem.

Zrób z tego swoją zbroję, a nikt nie użyje tego przeciwko tobie.”

Teodor Remus Lupin

Zaczęło się od młodzieńczego zauroczenia dwóch czarodziei – Remusa wilkołaka Lupina oraz sporo młodszej od niego Nimfadory metamorfomaga Tonks. Choć późne lata dziewięćdziesiąte wydawały się być najgorszym z możliwych okresów na szczenięce miłostki, to jednak Remy wraz z Dorą postanowili zaryzykować, wkrótce stając wspólnie na ślubnym kobiercu. Kretynizm, nieprawdaż? Tyle niepotrzebnego zamieszania, tyle zmarnowanych planów – wszystko szlag trafił 2 maja 1998 roku. Zmarli, zamordowani, unicestwieni czynni na służbie Zakonu oraz Ministerstwa. Ostatnie tchnienie oddali niemal w tej samej chwili, konając gdzieś na zbrukanych krwią korytarzach gorejącego Hogwartu. Pozostawili po sobie mnóstwo żalu, hektolitry łez, tonę niezrealizowanych marzeń… no i syna. Małego, potrafiącego jedynie kwękać oraz barwić swe brwi na fioletowo malca, którego powitali na świecie dnia 2 kwietnia 1998 roku. Co za ironia – wyczekiwać narodzić dziecka niemal cały rok, a później cieszyć się rodzicielstwem zaledwie przez miesiąc. Idiotyzm, nieprawdaż? Po bohaterskiej ofierze Remusa oraz Nimfadory, słodki Teddy wylądował pod skrzydłami swej zacnej babki, Andromedy Tonks. Ta zgotowała mu prawdziwą szkołę przetrwania. Kochana kobieta, aczkolwiek nasz bohater nadal utrzymuje, iż jest ona jego najstraszliwszą zmorą z przeszłości. Na szczęście był jeszcze wujcio Harry. Tak, ten słynny Harry Potter – ojciec chrzestny Teddy’ego, który starał się jak mógł, aby wychować swego chrześniaka na dobrego człowieka. Lepiej nie wspominać przy nim, iż efekt tych starań okazał się być wyjątkowo poniżej oczekiwań. A przecież każdy w otoczeniu wybrańca musi być krystalicznie czysty. Obłęd, nieprawdaż? Tak więc wyrosło to to na niewdzięczne, nieustannie poszukujące zwady stworzenie, które Tiara przydziału po kądzieli wpakowała do Hufflepuffu. Wydaje się, iż ta mycka musiała być wtedy pod wpływem procentów. Otrzymawszy swój magiczny patyczek, mierzący zaledwie 9 i ¾ cali, wykonany ze sztywnej Hikory oraz z rdzeniem zawierającym w sobie odłamek rogu Rogogona Węgierskiego, ruszył na podbój Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Tam niszczył, podpalał, zatruwał i siał spustoszenie do dnia, w którym przyszło mu zmądrzeć. Brzmi strasznie sentymentalnie, nieprawdaż? Ale tak właśnie było. Dlaczego tak nagle zmądrzał? Poznał dziewczynę. Nie byle jaką dziewczynę. Jasnowłosą potomkinię wil, uroczą choć charakterną Weasley’ównę. Przy Victoire odrobinę otrzeźwiał – ktoś z ich dwójki musiał, gdyż razem grozili niewinnej ziemi prawdziwą apokalipsą. I tak oto wiódł sobie całkiem udany żywot rezolutnego ucznia, z dala od niezrównoważonych krewnych oraz ich problemów, zajmując się snuciem wielkich planów na przyszłość. Nim się obejrzał, Hogwarcka przygoda dobiegła ku końcowi, a zacni profesorowie z przyjemnością wykopali za próg nieznośnego, byłego ucznia. Co uczynił dorosły już Teddy? Za Chiny Ludowe nie wróciłby do stukniętej babki, nie zamierzał też mieszkać w jednym pokoju z Jamesem lub Albusem w domostwie Potterów. Zamiast tego zaciągnął parę pożyczek wynajmując skromną kawalerkę w cudownie żywej mieścinie Hogsmeade, równocześnie podejmując swe pierwsze próby zaistnienia w kapryśnym świecie Smokologów. O tak, trzeba wiedzieć, iż na punkcie smoków mały Teddy cieszył się wyjątkową, być może nawet nieco schizofreniczną fiksacją. Zamiast wieszać sobie w Dormitorium plakaty nagich kobiet tak jak reszta jego niewyżytych rówieśników, wolał oprawiać w ramki zdjęcia rzadkich gatunków przerośniętych jaszczur, jak to ‘pieszczotliwe’ zwykła nazywać je Victoire. Od kiedy tylko robił w pieluszki marzył o zostaniu Smokologiem, a z pomocą wujka Charliego owe zamierzenie udało mu się dość szybko zrealizować. No i był zadowolony. Miał własne mieszkanie (co z tego, iż od czasu do czasu latały po nim szczury?), zarabiał sam na siebie (marne grosze, ale liczy się satysfakcja!) a w dodatku nadal nie popełnił rytualnego mordu na członkach swej własnej rodziny (wierzcie mu, to naprawdę postrzelona gromada). Do pełni szczęścia potrzebował jeszcze Victoire. Oczywista oczywistość, nieprawdaż? Miał być ślub, miało być wesele i romantyczne spacery po plaży z zachodzącym w tle słońcem. Kupił nawet pierścionek! Ale nie wszyło. Kobieta, którą kochał niemal pół swego szczenięcego żywota nie potrafiła zaakceptować pracy swego wybranka. Że niby to niebezpieczne, że niby nierozsądne… W dodatku ciągle wierciła mu dziurę w brzuchu, podejrzewała o zdrady, głupi uśmiech do barmanki w Pubie pod Trzema Miotłami doprowadzał ją do szewskiej pasji. A to przecież ją mężczyźni pożerali wzrokiem, kogo tam obchodził jakiś tam Lupin z niebieskimi włosami? Koniec końców po trzech dniach kolejnych kłótni i wyzwisk wszystko się rozsypało. Teddy ostał się z mieszkaniem, pracą oraz pasją, ale z dziewczyną musiał się pożegnać. Pierścionek z szafirowym oczkiem (takim w kolorze jej pięknych oczu) spuścił w toalecie. Smutne, nieprawdaż? Na pewno. Po miesiącu koczowania na kanapie z kremowym piwem w ręku w końcu jakoś się otrząsnął. Nie w pełni, ale ile można dalej zachowywać się jak otępiały zombie? Rachunki same się nie zapłacą. Wrócił do pracy, wrócił do ukochanych, choć kapryśnych smoków, a gdy Dyrektorka Hogwartu zaproponowała mu etat nauczyciela ONMS chętnie z niego skorzystał. Więcej pracy, mniej myślenia. I tak oto jest Teddy. Dwudziestoczteroletni czarodziej, Smokolog, szanowny Profesor Opieki nad Magicznymi Stworzeniami. Ma rozlatujące się mieszkanie, ma wykańczającą pracę (a nawet dwie), nadal ma chorą pasje, szaloną rodzinę, ale nie ma już ślicznej dziewczyny. Pieprzone życie, nieprawdaż?

Pytanie za sto punktów – jakby tu dodatkowo zniszczyć jego wizerunek? Opowiadając o charakterze! Tak, bardzo dobra odpowiedź, należy ci się łyk ognistej. Pij, zanim się rozmyślę, a w między czasie rozwińmy dalej ten jakże rozkoszny temat. Jaki jest Teddy każdy widzi. W ciele tego oto młodzieńca zaklęte zostały dwie dusze. Jedna wypchana po brzegi wnerwiającą inteligencją oraz roztropnością, druga grzesząca dziecinną infantylnością oraz znaczną dozą szaleństwa. Zagmatwanie z poplątaniem, czyli standardowa mieszanka cech osobowości Remusa oraz Nimfadory. I jak taki człowiek ma być normalny, no jak? Przecież to nie możliwe. Umysł chłonny niczym gąbka, ciało leniwe na kształt wybudzonego po zimowym śnie grizzly, czyli inaczej mówiąc – mogłoby się zrobić wszystko, tylko tak jakoś strasznie przy tym dużo roboty. Tak, przejawia pewne problemy z motywacją. Niemniej jednak, jeśli wyjątkowo się zaprze, lub też będzie mu na czymś zależało, można być pewnym, iż poruszy niebo oraz ziemię, aby osiągnąć swój cel. A przecież Lupin zawsze sięga po to, na co ma akurat ochotę. Czy to po dodatkową premię w pracy, czy to po przeszmuglowany pod łóżkiem Jamesa świerszczyk z Mugolskimi ‘modelkami’, o którym to niby nie ma zielonego pojęcia. Wychodzi z założenia, iż przez całe życie należy kroczyć z wysoko uniesioną głową, oraz sprawnymi łokciami – takimi idealnymi do ciągłego rozpychania się, rzecz jasna. Choć dostał od życia po łbie niemal tyle razy, ile liczy odcinków telenowela ‘Niewolnica Izaura’, to jednak zawsze jakoś się podnosi. Porażka nie wchodzi w grę, nie i już. Wrodzona duma, ambicja oraz momentami irytująca nieustępliwość stanowią jego pozytywne, jak i równocześnie negatywne strony charakteru. Czasami trudno je od siebie odróżnić, i w tym tkwi cały problem - Teddy lubi zniechęcać do siebie innych ludzi, gasić ich zaledwie jedną kąśliwą uwagą, lub też chłodnym spojrzeniem chmurnych niczym burza ślepi. Teddy nie pozwala sobie na zbytnie spoufalanie się, choć znajomych ma od groma i jeszcze ciut więcej. Jak to możliwe? Pewnych granic po prostu nie przekracza, aczkolwiek nie zawsze ma ochotę na samotne wycie do księżyca. Oj, zła metafora – tatuś pewnie by go za to zdzielił. Tak czy inaczej, idąc dalej tym tropem możemy wywnioskować, iż wyjątkowo kapryśny z niego młodzian. Opinie swe zmienia przeszło, co pięć, góra dziesięć minut, tak samo jak nastrój oraz nawet te ważne, życiowe decyzje. Swoim niezdecydowaniem doprowadza rzeszę ludzi niemal do palpitacji serca, niemniej jednak jak do tej pory udaje mu się z tym żyć i wcale a wcale nie ma z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Trudny z niego człek, oj trudny. Ale to nie szkodzi, gdyż przy tym jest niezwykle barwny, a swym trzeźwym, nieco ironicznym spojrzeniem na otaczającą go rzeczywistość zjednuje sobie sympatię równie intrygujących jak on osobników. Naprawdę, nie wiele potrzebuje do szczęścia. Choć lubi nieustannie narzekać, zwłaszcza na swą postrzeloną rodzinę, to jednak dałby się za nią żywcem pokroić – i tutaj należy zaznaczyć, dla waszego własnego bezpieczeństwa, iż jeśli kiedykolwiek zechcecie skrzywdzić któregokolwiek z jego krewnych lub też nielicznych przyjaciół, Teddy z przyjemnością wykopie cię na tamten świat. I to w typowy, sprawdzony mugolski sposób. Bez pomocy różdżki powyrywa ci paznokcie, połamie wszystkie kości, a później obleje benzyną, abyś mógł skonać w agonii pochłonięty przez ogień piekielny. Dotarło? Nie zadzieraj z nim, inaczej gorzko tego pożałujesz. Dla niego nie stanowisz żadnego zagrożenia, jest człowiekiem, który na co dzień pracuje z nieobliczalnymi, ważącymi tonę smokami, a zatem jakiś tam czarodziej z drewnianym patyczkiem wcale a wcale go nie przestraszy. Zresztą, mało, czego się boi, co jednak nie oznacza, iż nie ma paru takich rzeczy, które przyprawiają go o silne dreszcze. Przykłady? Ot, chociażby jego szczerze znienawidzony Bogin. Dość nietypowy, trzeba rzec, niemniej jednak wyjątkowo przybija naszego biednego Teddy’ego. W domu jego babki, w którym wychowywał się niemal całe życie, na jednym z drewnianych kredensów stoi drobna, pokryta delikatnymi, kwiatowymi wzorami pozytywka. Własność jego zmarłej matki. Gdy uchyli się jej wieczko, do uszu dolatuje rzewna melodyjka, która raz po raz zacina się, zwalnia, niespodziewanie przyśpiesza… normalnie doprowadza go do szału. Dlaczego? Generalnie Lupin stara się nie myśleć o tym, co też utracił nim właśnie zdążył się tym nacieszyć. Nigdy nie poznał rodziców, a to cholerne pudło podarował Nimfadorze właśnie Remus. Pamiątka, która uświadamia mu, iż jakkolwiekby nie zaprzeczał, nadal jest i będzie sierotą – bez wspomnień o normalnym domu, z obrazem rodzicieli jedynie ze zdjęć z albumów babci Andromedy. To boli, choć nie oczekuj, iż przyzna się do tego na głos. Naturalnie, zginęli walcząc o słuszną sprawę, jak bohaterzy, co nie zmienia faktu, iż jakaś część jego samego zawsze będzie miała do nich o to głęboką pretensję. Ach, ten nasz zadufany wrażliwiec o złotym sercu. Ale cicho, przecież chłopaki nie płaczą, a na pewno nie tacy jak Teodor Remus Lupin.

Chciałbyś sobie zobrazować jego sylwetkę? Niestety (lub stety), możesz mieć z tym niewielki problem. Jeszcze zanim pojawił się na tym ludzkim padoku łez oraz nieszczęść, największą obawę jego zacnych rodziców stanowił mały, ‘futerkowaty problem’ Remusa. Lupin Senior długo nie spał po nocach, obawiając się, iż nałożona na niego w wieku szkolnym, wilkołacza klątwa przejdzie na biedne dziecko tym samym rujnując mu całe życie. Nimfadora zaś była dobrej myśli – twierdziła spokojnie, iż wszystko się jakoś ułoży (cóż za banał, nieprawdaż?), i chyba musiała odrobinę zaczarować los, gdyż u nowo narodzonego malca nie stwierdzono żadnych oznak likantropii. Tak, wszyscy odetchnęli z wyraźną ulgą. Pomyślcie tylko, co by zostało z niewinnego domku babci Andromedy, gdyby trzymała u siebie pod dachem niestabilnie emocjonalnego wilczka. Teddy uniknął losu ojca, natomiast ku swemu ogromnemu zadowoleniu odziedziczył predyspozycje matki. Metamorfomag, czy to nie brzmi dumnie? A może bardziej zajebiście, trudno zdecydować. Kwestia tych uzdolnień rodzi pewne oczywiste wątpliwości – jak naprawdę wyglądałby Teddy, gdyby nie podrasował odrobinę swego zewnętrznego wyglądu? No cóż, legenda głosi, iż powitał świat o ciemnych, kruczoczarnych kosmykach. Wersja dość prawdopodobna, zważywszy na fakt, iż dzięki matce i babce jest spokrewniony z rodem Black’ów, a tam 99% członków familii miało lub nadal ma hebanowe włosy. Tak czy inaczej, obecnie zrezygnował z noszenia się na niebiesko/zielono/czerwono, stawiając na ciemny, stonowany brąz. Choć czasami mu odbija, i wtedy potrafi paradować po korytarzach szkoły z różowymi kosmykami, strasząc to napotkanych na swej drodze pierwszaków. Co do autentycznego koloru oczu panicza Lupina nawet członkowie jego rodziny mają z tym pewne problemy. Niemowlęciem będąc miał tęczówki błękitne (jak każdy, zdrowy berbeć), niemniej jednak później, świadomie lub nie, zmieniał barwę oczu bardzo, ale to bardzo często. Dopiero gdzieś w połowie swej nauki w Hogwarcie zdecydował się na jeden, stabilny kolor. Do dziś dzień jego tęczówki przypominają barwę płynnego, ciepłego miodu – ci spostrzegawczy dostrzegą, iż dokładnie takie same posiadał jego ojciec. Nie żeby był sentymentalny czy coś… a zresztą, to nie wasza sprawa, a więc spadajcie na szczaw. Reszta wyglądu panicza Lupina nigdy nie była często zmieniana, ani poprawiana. Naturalnie ma aż sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, silnie zarysowane kości policzkowe, dość bladą, ale zdrową cerę, ozdobioną jedynie paroma pieprzykami, no i drobnymi szramami po bliższych kontaktach z jego łuskatymi pupilami. Duże dłonie, wyraźne brwi, sylwetka wiecznie wyprostowana a głowa niemal zawsze dumnie uniesiona do góry. Widać, że czasami zdarza mu się zadzierać nosa. W latach szkolnych grał w Quidditcha (był kapitanem Puchonów, zajmował pozycję ścigającego) co już jako tako podbudowało jego sylwetkę. Choć tak naprawdę prawdziwy trening rozpoczął parę lat temu, gdy zabrał się za pracę ze smokami. Owe zajęcie wymaga nie tylko stalowych nerwów, ale także stalowej sprawności fizycznej – dziś widać tego efekty. Coś jeszcze? No cóż, kiedyś miał przekuty łuk brwiowy (jednak McGonagall kazała mu się pozbyć tego ‘świństwa’, nim rozpocznie pracę z uczniami, aby nie daj Boże nie świecić im złym przykładem), dziś musi zadowolić się ‘zaledwie’ trzema kolczykami w uszach. Niegdyś miał nieciekawą przygodę z pewnym Rogogonem Węgierskim, który pozostawił mu szpetną bliznę po krańcu swego ostrego pazura, ciągnącą się niemal od lewej pachy, przez całą linię żeber, aż do zaczątków miednicy. Czemu się tego nie pozbył? To pamiątka. No i przestroga, aby zbytnio nie przeceniać własnych możliwości.

akceptowani ~ inne ~ wspomnienia

_______________

Ło matko z córką – ale się rozpisałam. Nie będę mieć do nikogo pretensji, jeśli zaśnie w trakcie czytania gdzieś w połowie karty postaci Teddy’ego. Jak widzicie, zdarza mi się przesadzać z długością – dla Was to subtelna podpowiedź, iż preferuję te dłuższe wątki. Treść również jest ważna, a zatem nie piszcie do mnie na siłę. Nie odpowiadam na pytania o wątek, nie odpisuję na pięciozdaniowe komentarze – chcesz zaczepić Lupina, to trochę się postaraj. Tytuł postu zapożyczony z piosenki Comy – Spadam. Ryjka użyczył Max Irons. Cytat na górze autorstwa Tyriona Lannistera. No, to chyba tyle – zapraszam do wspólnej zabawy.