Są takie chwile, w których człowiek przytuliłby się nawet do jeża.

raz, dwa, trzy, cztery, pięć

◌ L I N D S E Y  C R A V E N ◌

trzynasty listopada ◌ klasa VII ◌ Ravenclaw ◌ pani prefekt

patronus nieznany ◌ ghul ◌ 9 cali, cedr, włos testrala

początkujący, szlamowaty ludożerca; tytułowy jeż.

       Historia zaczęła się w Chesterfield, późnym, chłodnym popołudniem trzynastego dnia listopada, jakieś siedemnaście lat temu. Poród się udał, dziecko było zdrowe jak ryba, jedynie matka nieco opadła z sił, co było jednakowoż najnormalniejsza możliwą reakcją. Mała, ponoć urocza (ale drąca się za to na cały głos) dziewczynka trafiła prosto w ramiona ojca — postawnego bruneta z okularami na orlim nosie, w idealnie czystym i prostym garniturze. I mniej-więcej tam zaczyna się jej takie a nie inne bytowanie, gdzieś pomiędzy jednym oddechem a drugim, kiedy to młody prawnik z szerokim uśmiechem na pochmurnej zwykle twarzy bezsprzecznie oznajmił, jak jego dziecię będzie odtąd nazywane. I wiecie, co Wam teraz powiem? Nigdy nie nazywajcie swych potomków Lindsey. Nigdy — zwłaszcza tych płci podobno słabej.

      O całe swe rzekome skrzywienie postanowiła oskarżyć ojca. Stwierdziła po prostu, że to jego wina, że to on ja tak nazwał i pewnie sama jej godność jest pechowa lub zwyczajnie, co będzie jednak chyba trafniejszym określeniem w tymże przypadku, dziwna. W końcu ciotka Lindsey, która poniekąd była jednym z czynników nakierowujących Michaela na taką, nie inną myśl, zgniła w psychiatryku, uderzając głową w materac i śmiejąc się niczym typowy, czarny charakter z filmów sensacyjnych. Klątwa i zarazem jedyny zabobon, w który zdołała uwierzyć. Nie każdy włada różdżką, Lindie. Nie każdy ma tak niepowtarzalną, wyjątkową okazję.

      Żyje w przekonaniu, że odkąd na wycieraczce przy drzwiach wejściowych skromnego, białego, wybudowanego w staroangielskim stylu domu wylądował list zaadresowany właśnie do niej, jej zwyczajna, planowana przez nią samą skrupulatnie egzystencja legła w gruzach, czy tego chciała czy nie. Plany o bytowaniu w nie aż tak dalekiej przyszłości jako pani prawnik odeszły w jednym, krótkim momencie, nie dając młodej Craven czasu do namysłu. Już była w samochodzie, już gnali do Londynu w ledwo jadącym jeszcze dzień wcześniej samochodzie, ze spokojnym ojcem i roześmianą do łez matką na przedzie oraz młodą, zbitą z pantałyku (ponoć) czarodziejką z tyłu.

      Nadal się nie przyzwyczaiła, nadal nie widzi nic obraźliwego w byciu szlamą czy mugolem. To było dla niej normalnością przez prawie jedenaście lat i w związku z tym niezależnie od tego, jak do magii podejdzie, będzie chyba już zawsze nastawiona do niej dość... wrogo. Wciąż sądzi, że to ona (wraz z jej durnym, damsko-męskim imieniem, na które przecież została rzucona okrutna klątwa) jest głównym powodem, dla którego jej marzenia nie mają prawa bytu. Bo, w zasadzie, jest. Nikt normalny raczej nie wyobraża sobie adwokata w czarodziejskiej tiarze, prawda?
      Nikt jej nie lubi, w sumie to nawet ja nie znajdę powodów, dla których mogłaby być brana za kogoś sympatycznego, kogoś, z kim zawsze można pogadać. Bo nie można. Marudne to i krytyczne ciągle, mało kiedy stosujące uzasadnienie do swych zarzutów. Nie mówi też wiele, chociaż gdy już usta otworzy, możesz spodziewać się jakiejś kąśliwej wypowiedzi. Nie posiada żadnego magnesu, który przyciągałby ludzi, jednakowoż, jakby w zamian za to, zaskakuje swymi huśtawkami nastrojów; jeżeli dobrze trafisz, to może będzie mieć dobry humor (chociaż bardziej prawdopodobne jest, że łzy będą same jej się cisnąć do oczu bez najmniejszego powodu), a wtedy to i całkiem uprzejmą rozmowę potrafi prowadzić. Nie pomaga nikomu bezinteresownie, w jej głowie zwykle przy każdej czyjejś prośbie, nawet najmniejszej i mało wymagającej, pojawia się myśl o tym, jak wyciągnąć z danej osoby jak najwięcej w późniejszym czasie. Jest brana za kogoś o czarnym niemal poczuciu humoru; nie bawi ją nic innego poza ludzką krzywdą, choć i ta nie zawsze sprawi, że się uśmiechnie. Nie interesuje jej też sport, żaden, zwłaszcza Quidditch — odkąd odkryła, że oto istnieje coś, w czym jest naprawdę zła, odpuściła sobie bez walki latanie na miotle i odwróciła się dumnie na pięcie, coby wyjść z sytuacji z godnością pomimo złamanej ręki, sporej, krwawiącej bez ustanku rany na policzku oraz kilku zadrapań na nogach. Może i widzi czubek tylko własnego nosa, może i nie pała empatią, może i naprawdę żartobliwe oskarżanie jej o brak serca jest całkowicie uzasadnione, ale... nie, dobra — nie ma żadnego ale.
     A magii to mogłaby i szczerze nienawidzić, choć jest poniekąd częścią jej życia — ale porządek ogółu kocha, jest typową pedantką, sprząta wszystko, co jej się nawinie, a odwzorowanie swych zapędów odnalazła dziwnym trafem gdzieś w obowiązkach prefekta, którego odznakę dumnie nosi na piersi od dwóch lat. 

      Chuda jest jak patyk i można ją wziąć za wieszak bardziej niźli osobę. Nawet kształtów nie ma, wygląda, jakby zatrzymała się pod tym względem na etapie niedojrzałej fizycznie czternastolatki, choć wciąż rośnie i niedługo osiągnie standardową wysokość mężczyzny. Włosy ma jakieś takie dziwne, sraczkowate jej zdaniem i w związku z tym ciągle na tę łamliwą słomę narzeka. Blada twarz raczej odstrasza niż przyciąga, bowiem nie dość, że pierwszym wrażeniem nie zachwyca, to jeszcze z jej powodu Lindsey na zaspaną wiecznie wygląda. Oczy posiada, a jakże, w odcieniu płynnej rtęci; nie no, żartuję — żadna niezwykła barwa, ot, zwykła szarość, nawet nie zmienia odcienia pod wpływem ubioru lub otoczenia, jak to czasem bywa w niektórych przypadkach. Nos prosty i zadarty nieco w górę, usta mile wcięte, malinowe, bynajmniej przy tym jednak nie zachęcające do pocałunków, a kysz mi z tym. Babcia zawsze mówiła, że jest ładną dziewczynką — ale potem umarła, więc Lind już komplementów nie słyszy.

Kochani ludożercy
poczekajcie chwilę
nie depczcie słabszych
nie zgrzytajcie zębami

_________________________

Dzieńdobrywieczór.
Karta do dupy (jak zawsze bezsensowne i chaotyczne lanie wody), postać zresztą też; pewnie nie będę potrafiła jej prowadzić, bo się przyzwyczaiłam do szalonych wybranek tłumów. Na zdjęciach przeważnie Kornelia Strzelecka, co do innych to pojęcia nie mam, ale mi tu pasowały, w tytule Bułatowicz, a nazwy zakładek to wersy wiersza Różewicza. Lubię cudze pomysły, naprawdę.

Znamy się, tak swoją drogą.

edit: zmieniłam piosenkę; tak, wiem, jestem okropna. zdjęcie też (znowu), ale reszta jest w odnośnikach. niestety, na deviantarcie i innych tumblrach nie ma ludzi brzydkich, więc oto wsadziłam pod rolę Lindie całkiem urokliwą babkę. nie bierzcie jednak tego do siebie — Craven jest wychudzona, blada jak trup, nie porcelana, ulizana, ma krzywą twarz i już na pierwszy rzut oka wygląda sztywno, o właśnie. no chyba, że ktoś ma inny gust i uważa, że to urocze/piękne/w sumie to nie wiem jakie — wtedy proszę bardzo, można dołączyć do grona ludzi, którzy uwielbiają jej wygląd tuż obok jej zmarłej babci, ojczulka i kilku starych nauczycieli kawalerów.