I'm that guy, I'm Mr.Right

Uważaj więc zanim pogłaskasz psa,

Choć piękny i sierść ma śliczną.

Bo mściwa pchła może obdarzyć cię

Chorobą weneryczną.

Scorpius Hyperion Malfoy

25 października 2006 | VI klasa

Złotokap z łuską smoka

Hiena | Pf. Nie powie.

Ślizgon jak się patrzy
What a gas, what a beautiful ass.

Przecież od razu wiesz, czego można się po nim spodziewać na sam dźwięk jego nazwiska. Malfoy. Jedno słowo, a mieści w sobie tyle określeń, że trudno je zliczyć, gdy nie masz na to odpowiednio dużo czasu. Tak dużo dumy i godności, że królowie mogliby się od niego uczyć, jak patrzeć z wyższością i politowaniem na przyszłe ścięte głowy. A już najwięcej to w nim powabu, niczym w dziewicy odzianej w koronki, tiule i rumieńce wywołane szczypaniem starej ciotki. Jednego dnia spod jego stóp sypią się iskry, które palą wszystko i wszystkich na swojej drodze, znowuż jutro lekkim krokiem przemierza korytarze, a odciski buta pozostawiają po sobie brokatowe ślady, obdarzając blaskiem każdego szczęściarza. Możesz schylić się i nabrać na palce tej cząstki zajebistości, wysmarować się nią od stóp do głów kwicząc przy tym jak prosię po czym spróbować być nim, ale i tak ci się nie uda, zawsze będziesz tylko nędzną podróbką z wygrawerowanym na karku Made in China. 

Nawet sam Scorpius nie jest tak idealny, jaki chciałby być, ale udawanie takiego świetnie mu wychodzi. Ojciec go nauczył, ten z kolei szkolił się pod czujnym okiem dziadka Lucjusza. Tradycją rodzinną stała się chyba pozorna doskonałość, najczęściej uznawana jednostronnie, bo gdy Ślizgon łapie cię za fraki wypielęgnowaną dłonią i wie, że nie masz szans, to z drugiej strony i tak wygląda po prostu jak kretyn znęcający się nad słabszymi. Nic to, w końcu to Malfoy, a jemu wolno więcej, niż przeciętnemu plebsowi, który i tak się od niego nie odwróci, woląc nie ryzykować. Tak było od zawsze, więc chłopak nie widzi powodu, dla którego w jego przypadku miałoby być inaczej, skoro jest mądrzejszy o doświadczenia ojca i dziadka, zdołał uniknąć ich błędów i nie wisi nad nim widmo bycia śmierciożercą, z czego bardzo się cieszy. Może trudno się tego domyśleć, ale Malfoyowie to tchórze, którzy prędzej sami sobie wbiliby nóż w serce, niż pozwolili ingerować we własne życie, dali sobą kierować czy zatrudniać w roli chłopców na posyłki. Szczególnie męska część tej rodziny nienawidzi być pod czyjąś władzą, co wynika nie tylko z wrodzonej przekorności i krnąbrności, ale paniki, że ktoś może być lepszy od nich. Teraz już takiej szansy nie ma, bo przecież Czarny Pan nie wróci, więc wiodą sobie luźny żywot panów wszechświata. 

Scorp na dobrą sprawę to zwykły prostak, który ma gdzieś zdanie innych, ich uczucia i marzenia, stawia siebie w epicentrum wszystkiego, w zależności od własnych korzyści odgrywając różne role. Zawsze wychodzi z twarzą, nawet jeśli sam zarobi szlaban, ciebie udupi tak, że do końca tygodnia nie wyjdziesz z nocników Filcha. A przy tym zrobi taką minę, że zamiesza ci w głowię i zapomnisz, dlaczego właściwie go nienawidzisz, bo przecież powinieneś go kochać. Często jest tak, że ludzie odczuwają względem niego zupełnie inne emocje, jakie z początku sobie planowali, wrogowie stają się przyjaciółmi (nie prawdziwymi, taki proelo Scorpius nie zniży się do poziomu nastolatki z PMS, żeby się z kimś przyjażnić!), a wałęsający się koło niego ludzie, którzy dotąd kąpali się w jego świetle, nagle dostrzegają, że jest dupkiem, bo nigdy nie  słucha, tylko się patrzy i kiwa głową. Oraz, jakżeby inaczej, długie na godziny opowieści z imienin babci Stefci kwituje mało ekspresyjnym AHA. Śmieje się z żartów, które zrozumieć może tylko ktoś w podobnym brodziku - oceanie - intelektualnym, czyli on sam, bo drugiego takiego jak on to nie znajdziesz nawet ze świecą. Cóż z tego, że są mało zabawne, jak się nie chichrasz razem z innymi jak powalony, to prawdopodobnie właśnie przestałeś istnieć. Na pożegnanie możesz dostać chusteczkę na otarcie łez, ale istnieje duże ryzyko, że wcześniej Scorp obficie się w nią wysmarkał. Jest też szowinistą, zarówno damskim jak i męskim, siebie stawiając na piedestale zbudowanym z własnego ego, który dawno przerósł najwyższą z hogwarckich wież. Panie mogą liczyć na niemoralne propozycje i obietnice bez pokrycia, panowie zaś pouczanie w każdej możliwej kwestii, w której są rażąco beznadziejni w porównaniu z Malofyem. Czyli we wszystkim, nawet w quidditchu, w którym nigdy nie był wystarczająco doskonały, ale przecież taki geniusz jak on może się wypowiadać nawet w takich sprawach, o których pozornie nie ma pojęcia. Mimo wszystko Scorpius jest naprawdę dobrze wychowany, u Malfoyów maniery zawsze idą w parze ze skrajnym zepsuciem. W jego zachowaniu wyczujesz szlacheckie pochodzenie bez względu na to, jak bardzo chamski jest w danej chwili. I, choć niektórzy moją szczerze w to wątpić, nie rzuca mięsem w co drugim słowie, w obrażaniu innych woli raczej wyszukane epitety i najazd na sytuację materialną/rodzinną/psychiczną swojej ofiary. I chociaż 'szlama' brzmi w jego ustach jak zwyzywanie od najgorszych, brunet doskonale zdaje sobie sprawę, że nie może być tak monotonny w swojej profesji, jak dziwka obsługująca jedynie na autostradzie.

Sprawą, której pominięcie byłoby niemal jak zbrodnia, jest jego wygląd. Od razu na myśl nasuwa się pytanie 'Gdzie to białowłose bożyszcze, na którego widok sikają po nogach?'. Ano. Przez ostatnie sześć lat znudziło mu się być jakąś białogłową pięknością, ale o ile w szkole aż tak mu nie doskwierało, tak w domu na rodzinnych obiadach słuchanie 'To ty czy Dracon? Jesteście do siebie tacy podobni!' doprowadzało go do szewskiej pasji. On nie chciał być jak swój ojciec, jak dziadek i praprapra reszta rodziny, która od wieków wygląda identycznie, więc postanowił zniszczyć marzenia o zbuntowanym aniele wszystkich znających go pięknych dziewcząt i farbnął się na czarno. Efekt wprawdzie nie był taki, jak z początku zamierzał, ale przynajmniej od razu widać, kto jest kto. No i stał się mniej rozpoznawalny, w zeszłych latach od razu zauważało się platynowy łeb, a teraz? Takich ciemnych mas jak on jest pełno, bez znaczenia, jak to określenie interpretować. Oprócz, niegdyś, niemal białych włosów cechuje go charakterystyczny dla rodziny idealny wzrost wahający się od 177-185 w zależności od faceta, a miejsce Scorpa jest gdzieś po środku, co nie czyni go ani knypem wyglądającym jak drugoklasista, ani z kolei drągalem, który uderza czołem we framugę za każdą próbą wejścia do klasy. Owiane sławą mięśnie Malfoya są tylko wymysłem panienek, które kiedyś tam go widziały bez koszulki, bo przypadkiem szły za nim do łazienki prefektów. Wcale nie ma sześciopaku kulturysty ani wyrzeźbionych ramion, jest raczej szczupły z mikrozalążkiem mięśni na brzuchu. Ale, oczywiście, potwierdza każde pytanie, czy naprawdę ma specjalną dietę i biega nocą nago po Hogmseade, bo jakaś Puchonka go widziała albo czy serio raz usmażył sobie naleśnika na swoich stalowych mięśniach brzucha. Wizerunek kreuje się przede wszystkim na kłamstwach i plotkach,  kto jak kto, ale on jest w tym mistrzem. Dodać jeszcze można, że ma na ciele kilka tatuaży, a z bardziej widocznych do DUKE na palcach, który powstał aby podkreślić jego korzenie i to, kim niewątpliwie jest.

Fapfolder || Poddani 

[Jestem leniem, kartę wykorzystałam też na innym blogu, na którym prowadziłam Scorpa.  Więc ewentualnie możecie mnie kojarzyć.

Cytat w tytule z piosenki Mickeya Avalona, cytat w karcie od Martina Lechowicza, a buźki użyczył Luke Worrall (kocham cię, Psaj <3)

Lubię wątki, szczególnie te, w którym Scorpius kopie w czyjś tyłek. Długie, krótkie, dostosuję się, ale bez przeginki w którąkolwiek ze stron. Nie cierpię zaczynać, wolę głowić się nad powiązaniem :c Odpisuję w swojej kolejności, więc jeśli nie odpowiem do razu, nie trzeba się zaraz upominać.]