I will sneak myself into your pocket...

 

Cause all I want is the moon upon a stick. 

Raphael Scott

13.12.2005 - Londyn 

czysta krew

Ravenclaw - klasa VII

prefekt naczelny 

bogin: lochy

patronus: sowa

zwierze: stary i bury kocur imieniem Jet

11 cali, cis, włókno ze skrzydła nietoperza

    Człowiecze nędzny, jeśli blond włosy zaczeszesz w tył, wiedz, że wiodącą z cech twoich będzie apodyktyczność, wrodzona kultura i arogancja przemieszana ze zwyczajnym ludzkim narcyzmem, który zawsze gdzieś tam w odmętach twego jestestwa może zaistnieć. Albo na dłużej, może na dość krótko, ale zaistnieje. Krzaczaste, niesforne brwi. Dobrze, że jest mężczyzną, bo inaczej ktoś musiałby zrobić z nimi porządek, a tak przynajmniej może nimi sprawiać chłodne wrażenie na niewiastach i nie tylko. Prawdą jest, że owe brwi w połączeniu z morskim błękitem oczu potrafią wywołać zimne dreszcze na plecach. Tak, jakby miały cię przeszyć na wskroś, wywiercić ci dziurę w brzuchu, a potem wywlec na zewnątrz wszystkie wnętrzności, żeby ponapawać się obrazem swojego wyczynu i zapleść z twoich flaków warkoczyki, żeby zrobić z nich torbę na książki itp. A przecież Raphael nie jest złym chłopcem. Jeśli chłopiec ma piegi na nosie, ramionach (no gdziekolwiek), to każdy ci powie, że nie może być tym złym. Piegi od zawsze łączą się z czymś uroczym, nie możemy więc zniszczyć ludziom wizji. Hitler i Stalin nie mieli piegów. Voldemort nie miał piegów. Scott ma. Jakieś wnioski? Ano takie, że piegi w żaden sposób nie potrafią odróżnić człeka poczciwego od zwykłego tyrana. Teraz wyciągnij wnioski sam. Możesz jeszcze zwrócić uwagę na dość prosty, wcale nie długi, wcale nie zadarty nos. I na spierzchnięte od jesiennego wiatru usta. Czysty krukonizm obleczony w dość przeciętny człowieczy worek.
      Urodził się w Londynie. W dość brudnej okolicy, bo rodzice ledwo wiązali koniec z końcem. Matka otwierała wtedy swoją cukiernię na Pokątnej, a ojciec zaczynał wielką karierę uzdrowiciela, bo wcześniej jakoś tak nie chciało mu się kończyć studiów. Raphael miał wtedy jeszcze rodzeństwo. To nie tak, że ich wszystkich wymordował i teraz jego starszy brat i siostra po prostu nie istnieją. Odpłynęli sobie ku przyszłości, ku odpowiedzialności, ku spełnieniu zawodowemu. Raphael, mając lat dwanaście, został sam na sam z rodzicami, usiłując robić dobrą minę do złej gry. Nie znał tych ludzi. Byli od wydawania poleceń, albo od ponaglania go przejętym tonem, albo od zwyczajnego dbania o niego, ale żeby tak sobie z nimi o czymkolwiek porozmawiać... No nie, nie byli od tego i raczej już nigdy nie będą. Książki rozumiał bardziej od własnej rodziny. Potem przeprowadzili się do okolic trochę bardziej porządnych z bardziej przestronnym pokojem dla najmłodszego ze Scottów, gdzie książki nie musiały już leżeć na podłodze, bo na ścianach wisiały specjalne półki. Wtedy dostał swoje pierwsze okulary, a z roku na rok wzrok był coraz gorszy no i szkiełka trochę grubsze, ale czasami i takie trzeba ponieść ofiary za przynależność do najlepszego w Hogwarcie domu. Potem ojciec umarł przy którymś z niefortunnie zakończonych eksperymentów z dość niebezpiecznymi cieczami, a Raphael zastanawiał się, czy powinien płakać. Matka płakała. Rok. Poduszki były mokre, a potem nagle wyschły. Pojawił się za to dość nieprzyjemny pan z tak niepokojąco długim zarostem, że Krukon zastanawiał się, czy nie chowa w nim jakiejś nuklearnej broni. Chyba nie, za to matka usiłowała ukrywać, że nie zostaje na noc i ślady szminki na jego białej koszuli nie należą do niej. Były rodzinne kolacje. Było przedstawienie przyrodniemu rodzeństwu i uwierzcie albo i nie, Raphael był w tym wszystkim tak niemiłosiernie poprawny, że sam zaczynał zastanawiać się nad swoim zdrowiem psychicznym. Zero zdrowych reakcji, zero też niezdrowych. Emocjonalny kamień. Łamacz serc, ale wcale sobie tego nie wybiera. Robił to zazwyczaj samoistnie, bo skąd mógł wiedzieć, że pewne zachowania znaczą to, a inne jeszcze coś innego. Dopiero później to wszystko zrobiło się troszkę bardziej zabawne. Dopiero wtedy, gdy przyrodnia siostra weszła nocą do jego sypialni, zrzuciła szlafrok, a Scott (głaz przedziwny) powiedział, żeby spierdalała. Nie posłuchała, wręcz przeciwnie, pobiegła do rodziców i zrobiło się nieprzyjemnie. To były narodziny aroganckiego i pewnego siebie Raphaela. Czasami trzeba dostać mocno po twarzy, żeby potem oddać oprawcy (albo komuś, kto chciałby być oprawcą) ze zdwojoną siłą - nie, do cholery, nie nadstawiaj drugiego policzka. Drugi policzek pokazują tylko Puchoni. Krukoni ewidentnie poszukują logicznego rozwiązania sytuacji, ale czasami i nad nimi górę biorą emocję. Owszem, lubił być emocjonalnym głazem, ale po wielu latach praktykowaniu się w tym uświadomił sobie, że o wiele zabawniej jest być emocjonalnym głazem z tendencjami do emocjonalnych reakcji. Teoretycznie coś takiego w przyrodzie nie istnieje, ale praktycznie Raphael naprawdę nauczył się nim być. Stając mu dzisiaj na drodze, pamiętaj, że ten uśmiech niekoniecznie jest prawdziwy. Nieprawdziwa może być obojętność, zdenerwowanie, skonsternowanie... Nie ma w tym żadnego celu, żadnej metody, tylko cicha obserwacja ludzkich reakcji. Przydałby się jeszcze zeszyt w łapie i zapisywanie wniosków.
         Zero pomysłów na jutro.

____________________________________

Mam mało czasu, więc będę obstawać tylko przy naprawdę interesujących i wartych uwagi wąteczkach. Wiadomo, wolę więcej niż pięć zdań o tym, jak to ktoś się obudził, ubrał i zjadł. Ja się postaram, wy się postaracie i wszyscy będą szczęśliwi. Karta krótka i niefajna, ale pewnie zostanie kiedyś ulepszona. Mam nadzieję, że jakoś szczególnie bardzo nie odpycha...