Drzaz­ga mo­jej wyob­raźni cza­sem za­pala się od słowa.

♠ Lily Luna Potter II ♠

lat piętnaście | dwunasty grudnia dwa tysiące siódmy rok

klasa V | Dom Lwa | czysta krew

czternaście cali | drzewo różane | włos jednorożca

ciemny las | lis pospolity

Dziewczynka przyszła na świat dnia dwudzistego drugiego lutego dwa tysiące ósmego roku na kanapie w salonie cudownego domu państwo Potterów, jako że szanowna pani Ginerwa Weasley wcale nie spodziewała się tego, iż najmłodsza jej pociecha pchać na świat będzie się tak szybko. Wszak data porodu wyznaczona była dopiero na koniec kwietnia, a tu już pojawiła się rozwrzeszczana i wiecznie płacząca istotka, co to swoimi rozdzierającymi krzykami nie daje spać po nocach rodzicom i braciom. Potem jednak płacz zmienił się chyba w jeszcze bardziej uciążliwe krzyki, wrzaski i ciągłe napady histerii, kiedy to mała Lily próbowała zapanować nad otaczającym ją światem i podporządkować sobie resztę rodziny. Wszystko musiało zawsze iść po jej myśli, a każdy sprzeciw z czyjejkolwiek strony uciszany był przeraźliwymi, wręcz ogłuszającymi wrzaskami i piskami niespełna trzyletniej dziewczynki. Nawet kot, stary i poczciwy Winston, nie cierpiał małej panienki Potter, która jeszcze nie opanowawszy swoich czarodziejskich zdolności, co i rusz zmieniała futerko rodzinnego pupila na wściekle różowy.

Oj, ciężko było Potterom nauczyć córeczkę, że nie zawsze dostanie to, czego zapragnie. W końcu jednak po hektolitrach wylanych łez i całych godzinach nieustających krzyków mała Lily zrozumiała to, co przez lata próbowali wytłumaczyć jej rodzice i wreszcie zaczęła liczyć się z innymi, a jej popędy do rządzenia wszystkim dookoła zniknęły niema z dnia na dzień. Tylko różowy Winston do dzisiaj przypomina wszystkim jak bardzo nieznośna potrafiła być ta drobna, piegowata istotka.

W wieku lat jedenastu trafiła wreszcie do wyśnionego Hogwartu, o czym marzyła od kiedy tylko James dostał list z tejże szkoły. Zawsze zazdrościła braciom, że oni już mogli pobierać czarodziejskie nauki w tak cudownym miejscu, a ona sama nadal zmuszona była siedzieć w wyjątkowo nudnym domu, gdzie jednymi jej towarzyszami były zabawki i rudy lis, Nuada, którego to pewnego dnia znalazła na skraju lasu. Przygarnęła mały wówczas, rudy kłębuszek i tak czteronogi rudzielec stał się niemal nieodłącznym towarzyszem młodej Potterówny. Właściwie nikogo nie zdziwił list z Hogwartu. Tylko jedna jedyna Lily skakała po całym domu, ściskając w dłoniach białą kopertę z herbem szkoły tak mocno, że już po paru chwilach koperta bardziej przypominała stary śmieć nieźli oficjalny dokument. Pierwszego września przekroczyła progi Hogwartu, a dzisiaj... dzisiaj jest już dumną piątoklasistką i chyba sama w to jeszcze dobrze nie wierzy.

t o   s ą   n a s z e   n o c e

r o z s y p a n e

n a   g w i a z d y   n a   s ł o ń c e

l ś n i ą c e   u p a r c i e

ś w i a t ł e m   j a k   d r ż e n i e m

p r z e s z y w a j ą c e   m r o k

Miała być idealną córką swoich ukochanych rodziców, wzorową Gryfonką i spełnieniem marzeń Ginny, która zawsze marzyła o córeczce. Gdzieś jednak po drodze się pogubili i Lily wcale nie wyszła taka, jaka miała wyjść, a Ginny wszystko zrzuciła na złe towarzystwo i wpływ świata zewnętrznego, bo przecież sama robiła wszystko, aby młoda Potter'ówna naprawdę była idealna.

Cóż, prawda taka, że wychowano pannę Potter na młodą, subtelną i urokliwą damę, która serca ludzkie podbija paroma słowami, jeśli tylko troszkę się postara. Wrażliwa, delikatna, czuła, romantyczna, namiętna... Sekwencja kobiecości zamknięta w drobnym ciele piętnastolatki. Na co dzień jednak stara się to ukryć przed całym światem, zamknąć całą wrażliwość i delikatność w ciasnej klatce, aby nikt jej nie skrzywdził i nie sprawił, iż zwątpi w całe dobro tego świata.

Na co dzień... Zwykła, szara osobowość, niknąca gdzieś w tłumie bardziej krzykliwych i pragnących przebywania w centrum uwagi istnień, którym ona dobrodusznie pozwala zaspokoić ich chore pragnienia, przemykając jak cień zatłoczonymi korytarzami Hogwartu. Nie pragnie zauważenia, nie pragnie zainteresowania właśnie jej osobą. Woli prowadzić spokojny tryb życia, siedząc na szkolnym dziedzińcu i pogryzając paluszki z sezamem.

Gryfonka. Tyle o niej wiadomo i ludzie wyciągając pochopne wnioski. Tymczasem Lily wcale nie jest typową mieszkanką Domu Lwa. Daleko jej do odważnej i bohaterskiej kobiety, jakimi niewątpliwie były jej przodkinie. Z drugiej strony nie jest jednak zupełnym tchórzem, aczkolwiek woli unikać niebezpieczeństw i ryzykownych sytuacji. Jeśli jednak grozi jej tylko kolejny szlaban, to z pewnością wytknie nosek poza pokój wspólny Gryfonów, aby udać się na wieżę Astronomiczną, aby w spokoju móc tak po prostu popatrzeć w gwiazdy.

Och, no i wypadałoby wspomnieć, że Lily to niebywale kochliwe stworzonko, ale raczej niestałe w swych przelotnych miłostkach. Jej najdłuższy związek trwał raptem miesiąc, ale zarówno dziewczyna, jak i jej najbliżsi przyjaciele uważają z jednej z jej największych sukcesów. Mimo tego Lily naprawdę poważnie podchodzi do wszystkich spraw sercowych, a każdy zakończony związek odreagowuje hektolitrami wylanych łez i takimi samymi ilościami wypitej Ognistej Whiskey, a także milionami wypalonych mentolowych papierosów, ale... Ci...! Nikt nie może się dowiedzieć, że w wyjątkowych sytuacjach młodej Potter'ównie zdarza się sięgnąć po papierosa.

Mała z niej zazdrośnica, o czym wiedzą wszyscy dookoła niej. Zawsze miała tendencję do przywłaszczania sobie wszystkich i wszystkiego, a potem... Nie, nie robi dzikich scen zazdrości, bo uważa to co najmniej za upokarzające, ale potrafi do człowieka nie odzywać się całymi miesiącami, nie mając nawet serca wyjawić nieszczęśnikowi powodu swego oburzenia. Mówiąc, że sarkazm to jej drugie imię, z pewnością posunęlibyśmy się o wiele za daleko, ale nie gardzi nim zupełnie i czasem pozwala sobie splamić nim swoje usteczka. Uparte to jak osioł. Kocha stawiać na swoim, nawet jeśli nie ma racji i nawet jeśli zdaje sobie z tego całkowitą sprawę. Wtedy broni swych racji bardziej zaciekle niż gdyby ową rację posiadła, ale... Kto by próbował zrozumieć to stworzenie?

t o   s ą   n a s z e   d n i

o c i e m n i a ł e   b e z g ł o s e

ż e b r z ą c e   n a   r o g u   u l i c y

w y c i ą g a j ą c e   s t r z ę p k i   r ę k a w ó w

p o   j a ł m u ż n ę

z   p t a s i c h   r ą k

Nie jest niska, ale wysoka też nie jest. Balansuje gdzieś na granicy stu sześćdziesięciu pięciu centymetrów, które uważa za w pełnie satysfakcjonujące. Nie stara się tego na siłę zmienić, paradując po szkole w niebotycznych szpilkach. Ona woli swoje kochane, turkusowo-czarne trampki, które w jej mniemaniu pasują dosłownie do wszystkiego. Szczupła, aczkolwiek, na szczęście, nie chuda, drobna i filigranowa, choć od rana do wieczora opycha się paluszkami z sezamem i kokosowymi cukierkami w czekoladzie. Niejedna dziewczyna zabiłaby za tak szybką i skuteczną przemianę materii.

Nóg nie ma jakoś niebotycznie długich - ot, takie zwyczajne, smukłe nogi piętnastoletniej dziewczyny. Zazwyczaj takie dziewczęta mogą chociaż poszczycić się sporym biustem, ale i tego jej poskąpiono, gdyż nosi miseczkę B, a to chyba dla nikogo nie jest satysfakcjonujące. 

Może chociaż nadrabia słodką buźką w kształcie serca, otoczoną burzą gęstych, rudych loków? Blada cera tylko podkreśla piegi, którymi obsypana jest cała jej twarz, choć największe skupiska piegów dostrzec można na zaróżowionych policzkach i delikatnie zadartym nosku. Wąskie usteczka w kolorze dojrzałych wiśni jak zawsze popękane są wiecznego przygryzania ich, a czekoladowe oczęta wydają się tak dziwnie... smutne. 

dodatkowe ♠ zapamiętani ♠ wspomnienia

_________________________________

Dzień dobry. Witam. Kłaniam się nisko.

Z karty już kiedyś korzystałam. Na innym blogu.

Zdjęcie zawdzięczam galerii sssssergiu na dA.

Cytaty w karcie natomiast Haliny Poświatowskiej.

Wątki? Powiązania? Tak, jak najbardziej.

Lubię wszystko, co skomplikowane i dziwne.

To chyba na tyle. Zapraszam do wątków.