Co masz zrobić dziś nie rób wcale, może ktoś się wkurwi i zrobi to za Ciebie.

Theodore Rochester

|| lat 17 || krukon półkrwi || wampir || piżmak ||

     Thoedore Rochester. Chłoptaś jakich wiele na tym świecie, niczym szczególnym nie wyróżniający się spośród miliardów ludzi na kuli ziemskiej. Ot, kolejny zwykły, szary człowieczek chodzący po Ziemi. A może jednak nie taki zwykły? W końcu nie wszyscy rodzą się ze zdolnościami, które większość ludzi przeraża. Ale przecież w jego rodzinie to normalne. W jego świecie to nic dziwnego. Według takich jak on to zaszczyt posiadać takie zdolności. Według takich jak on, powinien czuć cię lepszy i ważniejszy niż osoby, które są pozbawione takich możliwości jakie ma on. Powinien być dumny z tego, kim jest. Powinien szczycić się swoimi umiejętnościami przed plugawymi mugolami, których zadaniem jest płaszczyć się przed nim. Ale czy on tak chce? Chce siać strach pośród tych biednych, Boga winnych ludzi, którzy przecież nic mu nie zrobili? Nie, oczywiście, że nie. Bo według niego samego naprawdę jest zwykłym, nic nie znaczącym człowiekiem na tym świecie. Kolejnym, który żyje swoim marnym życiem, chcąc szczęśliwie dotrwać do końca. Chce odejść, wiedząc, że nie musi prosić o wybaczenie. Chce żyć godnie, tak, jak powinien żyć każdy człowiek.
     Urodziło się toto siedemnaście lat temu, dokładnie rzecz biorąc trzynastego maja roku dwa tysiące piątego. Ani to ładne z niego dziecię było, ani urocze czy też słodkie. Ot, kolejny rozwrzeszczany bachor, który płacze, bo mu się tak podoba. Zresztą, z czego miałby się cieszyć? Rodzina z deczka pojebana - matka mugolka, ojciec czystej krwi czarodziej, ażeby było różnorodnie to i starszy brat charłak się tam znalazł. Rodzice oczywiście całą miłość przelewali na swego pierworodnego, bo on taki biedny i pokrzywdzony był, więc czasu dla Theosia już nie mieli. Och, owszem, wychowali go. Nauczyli go załatwiać się do nocnika, coby im kwiatków nie podlewał, nauczyli nie bić wszystkich dookoła, gdy coś nie szło po jego myśli i przede wszystkim nauczyli udawać w miarę normalnego, ażeby nikt nie pomyślał o wciśnięciu go do psychiatryka. Na szczęście wszystko poszło zgodnie z planem, dzięki czemu panicz Rochester jest teraz poważnym, ułożonym... Nie. Nie będziemy tutaj kłamać, bowiem każdy, kto zna Theodore'a wie, że chłoptaś ten nie jest ani poważny, ani ułożony. Prędzej nieogarnięty z niego dzikus, który mimo pozorów ma aż nazbyt miękkie serduszko, co inni nagminnie wykorzystują. Nikt jednak nie musi o tym wiedzieć.
    Rodzice, a raczej sam ojciec, wręcz modlił się, by jego drugi syn nie poszedł w ślady starszego brata. Nic więc dziwnego, że pewnego majowego poranka cieszył się jak idiota, kiedy to Theo kończył lat jedenaście, a w domu pojawił się list z Hogwartu. Panicz Rochester zaś przyjął tę wiadomość z ogólnym spokojem, ni to się ciesząc, ni rozpaczając. Posłusznie wybrał się na Pokątną, gdzie zdobył wspaniałą różdżkę z cisu, zawierającą włókno ze smoczego serca i długą na osiem i trzy czwarte cala. Wraz z nią, ciężkim od niepotrzebnych książek kufrem oraz dachowym kotem, którego ochrzcił imieniem Solve, stawił się pierwszego września w Hogwarcie. I to nie prawda, że każdy pierwszoroczny robi w majtki ze strachu, gdy nadchodzi jego kolej na ceremonii przydziału, bowiem Theo był niezmiernie tym podekscytowany. Skończyło się na tym, że Tiara umieściła go w Ravenclawie, a on jęczał i marudził, bo przecież nie chce być kujonem. No i zaczął się żmudny proces nudnej edukacji, która trwa aż po dzień dzisiejszy i powoli zbliża się ku końcowi. 

 Ale czy warto?
Może nie warto?
Ech, chyba warto...
Tak, tak - warto.
Bardzo to warto.
O, tak - to warto.
Jeszcze jak warto!

      Jak wygląda, każdy widzi. Wysoki na metr osiemdziesiąt pięć, zero mięśni, zero tłuszczu tylko sama skóra i kości. Do tego niestety zbyt blada cera, niewinny uśmiech, urocze piegi,  krótkie, sterczące na wszystkie strony włosy, które to są koloru chuj wie jakiego, choć sam ocenia je na jakieś takie orzechowe i oczywiście te duże, śliczne ślepia o barwie pochmurnego nieba. Ale jaki jest? Dziwny jakiś taki. Żaden tam z niego Don Juan, bowiem ani dziewczęta jakoś do niego nie lgną, ani on nie szuka nikogo na siłę. Zresztą, która chciałaby mieć za chłopaka takie chucherko? Co poradzić, nie jest to typ zajebiście przystojnego i napakowanego faceta z seksownym zarostem. Prędzej to zdziecinniały siedemnastolatek, który sam nie wie czego chce i czego pragnie, zupełnie jak baba cierpiąca wiecznie na zespół napięcia przedmiesiączkowego. Wiecznie gadatliwy, co to papla to, co mu ślina na język przyniesie, choć jak na Krukona przystało, potrafi czasami błysnąć tą swoją inteligencją, którą najczęściej ukrywa pod odzywkami godnych gówniarza.
    Skomplikowany, pełen dziwactw i szalonych pomysłów, wyglądający na osobę, która by muchy nie skrzywdziła. Bo tak jest w rzeczywistości. Tak, tak, prawdziwy z niego empata. Pocieszy, przytuli, przyniesie coś słodkiego na poprawę humoru, a jego koszula zawsze może służyć za chusteczkę do nosa. Wierny przyjaciel i na pewno marny wróg. Zamiast zacząć się bić czy wyzywać, on ucieknie gdzieś daleko, z dala od niemiłych ludzi. Bo to taka ostatnia ofiara losu, co począć. Na szczęście już dawno nauczył się dostosowywać, coby za nadto nie odstawać i nie rzucać się w oczy żądnych krwawej jatki Ślizgonów. Cóż, nie jest to typ osobnika dominującego, to wiedzą wszyscy. Nie umie manipulować innymi, nie jest w stanie nimi dyrygować. To raczej jego trzeba pokierować, inaczej sam nie będzie wiedział co ma robić. Dlatego zazwyczaj liczy wtedy na swych bliskich przyjaciół, bo to taka ufna osoba jest. Niestety, dość często zawodzi się na innych, aczkolwiek stara się tego nie okazywać i dalej idzie przez życie, ucząc się na popełnionych błędach.
     Każdy posiada wady i zalety, Theo także. Niestety, u niego chyba więcej jest wad, niż zalet. Nie dość, że zachowuje się jak jakiś nierozważny sześciolatek i potrafi zmieniać zdanie w ciągu dwóch sekund, zupełnie jak dziewczyna to jeszcze jest strasznie niepunktualny, bo przecież nie posiada czegoś takiego jak zegarek. Wiecznie roztrzepane z niego dziecko, więc nie dziwcie się jak będzie latał po szkole w poszukiwaniu swoich zagubionych rzeczy, które i tak najczęściej znajdują się w jego dormitorium, bo to taki typ bałaganiarza. I choć jego współlokatorzy od wielu lat próbują coś z tym zrobić, Theo dalej rozrzuca po dormitorium swoje ciuchy, porwane czy zapisane pergaminy oraz inne, niepotrzebne rzeczy. I jest zbyt leniwy, aby do wszystko posprzątać, ot co. Zresztą, sam mawia na to 'artystyczny bałagan', w którym o dziwo wszystko odnajduje i to lepiej, niż gdyby posprzątał. A propos jego lenistwa, na szczęście nie przekłada się ono na naukę. Cóż, zawsze było z niego ambitne stworzenie o otwartym umyśle, które chłonie naukę jak gąbka wodę. A kiedy mu coś nie wychodzi, pracuje nad tym dotąd, aż w końcu uda mu się to osiągnąć. O tak, uparte z niego chłopie, które robi prawie wszystko, aby dojść do upragnionego celu.


BZDETY

POWIĄZANIA

DZIENNIK

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam.

Zdjęcie - favim.com

Cytat - Edward Stachura
Tak, prawdopodobnie się znamy.